«Ο πατήρ Πορφύριος συνόδευε, πάντοτε, τις προσευχές του με πολυάριθμες μετάνοιες. Αυτό έκανε από παιδί. Βέβαια, τότε ήταν περισσότερες σε αριθμό, σε σύγκριση με εκείνες, που έκανε, όταν ήλθε το γήρας, που δυστυχώς για εκείνον και για εμάς, τον συνόδευαν ανίατες και βασανιστικές αρρώστιες, οι οποίες έγιναν αιτία να μην μπορεί να προσφέρει στον κόσμο, όσα έπρεπε ή όσα, τουλάχιστον, εκείνος ήθελε.
Και, όπως εκείνος, έτσι, και από τα πνευματικά του παιδιά, ζητούσε να συνοδεύουν τις προσευχές τους με, όσο μπορούσαν, περισσότερες μετάνοιες.
Επειδή, όμως, με τη χάρη που είχε από τον Θεό, γνώριζε, ότι εγώ δεν έπραττα την επιθυμία του, θέλησε να μου μιλήσει για το θέμα αυτό. Αλλά, ευγενής, όπως ήταν πάντα, δεν ήθελε να με ρωτήσει ευθέως, εάν εγώ κάνω μετάνοιες και για έναν πρόσθετο, μάλιστα λόγο, ότι εγώ τότε ήμουν πολύ νεαρός, άρχισε με ένα εντελώς, κατ’ εμέ, άσχετο με την προσευχή θέμα και συγκεκριμένα μου μιλούσε για τη γυμναστική και τα ευεργετικά της αποτελέσματα στον ανθρώπινο οργανισμό.
Έτσι, για κάθε είδος ασκήσεως, δικαιολογούσε επιστημονικά σε ποιο ή σε ποια μέλη του σώματος ωφελεί. Με τον τρόπον αυτόν έφθασε και στους κοιλιακούς μυς και στο σημείο αυτό με ρώτησε, εάν γνωρίζω, πώς μπορούμε να δυναμώσουμε τους κοιλιακούς μυς;
Εγώ, φυσικά, δήλωσα άγνοια. Και, όμως, μου λέει, έπρεπε να το γνωρίζεις, αφού είσαι επιστήμων. Αφού, όμως, δεν το έχεις υπόψη, θα σου πω εγώ. Πρώτα, όμως, θα σε ρωτήσω κάτι: Κάνεις μετάνοιες;
- Αφού το γνωρίζετε, Παππούλη μου, ότι δεν κάνω, γιατί με ρωτάτε; Ήταν η απάντηση μου.
- Σε ρωτάω για να το βεβαιώσεις ο ίδιος και στη συνέχεια να σου πω, ότι η καλύτερη γυμναστική, για το δυνάμωμα των κοιλιακών μυών είναι οι μετάνοιες! Μη γελάς. Έτσι είναι. Όταν κάνεις μετάνοιες ωφελείσαι διπλά. Δηλαδή οι μετάνοιες ωφελούν την ψυχή, αλλά παράλληλα και το σώμα εκείνου που τις κάνει. Αρκεί αυτές να μην γίνονται για το δεύτερο.
Και η μεν ψυχή ωφελείται, γιατί με τον τρόπο αυτό ζητά τη συγχώρεση και το έλεος του Θεού, το δε σώμα, διότι, χωρίς να το ξέρει ο πολύς ο κόσμος, ασκούνται κατά τον πλέον άριστο τρόπο οι κοιλιακοί μυς! Αυτό, βέβαια, δεν το λέγω τον κόσμο. Το λέω μόνο σε σένα, που με καταλαβαίνεις και δε θέλω να το συζητήσεις με άλλους. Όμως, σου συνιστώ να κάνεις μετάνοιες, όσες μπορείς περισσότερες. Άρχισε στην αρχή με λίγες και κάθε μέρα , που θα περνά, να προσθέτεις και από ένα σταθερό αριθμό, μέχρι να φθάσεις σε ένα σημείο, που εσύ θα νομίσεις, ότι αντέχεις. Εξάλλου, ο ίδιος ο οργανισμός μας προειδοποιεί για τα όρια αντοχής του και ανάλογα καθορίζουμε και τον αριθμό των μετανοιών μας. Ύστερα, δεν είναι υποχρεωτικό, οπωσδήποτε, να φθάσουμε, καθημερινά, τον ίδιο αριθμό. Αυτό θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Όπως είναι η ψυχική διάθεση, η κούραση και τέλος η υγεία μας. Εκείνο που έχει σημασία είναι, να αρχίσει κανείς, αφ’ ενός και αφ’ ετέρου, οι μετάνοιες να συνοδεύονται από πραγματική μεταμέλεια, για τα όσα αμαρτήματα έχουμε διαπράξει και να ζητάμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας, να μας συγχωρέσει ο Κύριος.
Ακόμη, θα μπορούσαμε, καθ’ ον χρόνο κάνουμε τις μετάνοιες, να λέμε και το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει. Και ο Κύριος όχι μόνον θα μας ακούσει, αλλά και θα μας συγχωρέσει, όταν μάλιστα, αυτό δεν του το ζητάμε μόνον με τα χείλη, αλλά από τα βάθη της ψυχής μας, ανεξάρτητα εάν η ψυχή αυτή είναι κοντά στο Χριστό ή είναι αμαρτωλή και εγκλωβισμένη μέσα στα δίχτυα του πονηρού, γιατί, όπως όλοι μας έχουμε υπόψη μας, ο Ιησούς δεν σταυρώθηκε για τους πιστούς και αναμάρτητους αλλά, για τους άπιστους και τους αμαρτωλούς.
Είναι, πράγματι, να θαυμάζει κανείς τη φιλοσοφία, αλλά και τον τρόπο που ενεργούσε ο πατήρ Πορφύριος. Εάν ήταν άλλος θα μπορούσε να δράσει αυταρχικά και να επιβάλλει, σαν ένα είδος κανόνα, τις μετάνοιες σε ένα αστό, είτε αυτός ήταν πνευματικό του παιδί, είτε όχι αδιαφορώντας για επιδράσεις ή ακόμη και τις αντιδράσεις του.
Ο Παππούλης, όμως, δεν έκανε ποτέ κάτι παρόμοιο. Με τον τρόπον του, όμως, σε υποχρέωνε, εκών-άκων, να τον μιμηθείς! Σε αυτό, ακριβώς, έγκειται και η μεγάλη του επιτυχία να σώσει αμέτρητες ψυχές. Προσπαθούσε και επιτύγχανε να πείθει το συνομιλητή του και ουδέποτε του το επέβαλλε. Το αποφασίζουμε και διατάσσουμε δεν είχε καμία σχέση με τον Παππούλη. Ας προσπαθήσουμε να τον μιμηθούμε. Αμήν!»
Πηγή υλικού
Ανάργυρου Καλλιάτσου, Ο Πατήρ Πορφύριος Ο Διορατικός, Ο Προορατικός, ο Ιαματικός, Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Ε΄ Έκδοση, Αθήναι 2002, σ. 77-80
Επιλογή υλικού
Αικατερίνη Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη υλικού των Ιστοχώρων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων
Login
Υπενθύμιση κωδικού