Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη»
2ο Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα «Ἅγιοι Τόποι καὶ Ρωμηοσύνη»
Ἀμφιθέατρο τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν
Κυριακὴ 30 Μαΐου 2010
ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ Γ' ΕΙΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΗΣ Μ.Κ.Ο. «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ».
Ἐν Ἀθήναις, Κυριακή 30 Μαΐου 2010
Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κύριε Ιερώνυμε,
Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Τσεχίας και Σλοβακίας κ. Χριστοφόρε,
Ιερώτατε Αρχιεπίσκοπε Σιναίου κ. Δαμιανέ
Ιερώτατε Μητροπολίτα Πειραιώς κ. Σεραφείμ
Εντιμότατε κ. Κυριακίδη,
Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί.
«Τις αναβήσεται εις το όρος του Κυρίου και τις στήσεται εν τόπω αγίω αυτού; Διερωτάται ο προφητάναξ Δαυϊδ (Ψαλμ. 23,3).
Ποίος θα ανέλθη δια να προσκυνήση αξίως εις τον ιερόν λόφον του Κυρίου την Σιών / Ιερουσαλήμ; Ποίος θα σταθή με παρρησίαν εις τον άγιον τόπον; (Ερμηνεύει ο Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος).
«Ο Βασιλεύς της δόξης, δηλονότι ο προς ημάς τους επί γης συγκαταβάς και αφ΄ ημών αναληφθείς εις τους ουρανούς Θεός και Λόγος, ο Υιός του Θεού και του Πατρός Κύριος Ιησούς Χριστός και οι φίλοι αυτού απαντά και πάλιν ο ψαλμωδός.
Την δόξαν του Βασιλέως της δόξης και τους τόπους του αγιάσματος Αυτού εδήλωσε μετά παρρησίας και πάσης ακριβείας η αθωότης των χειρών και καθαρότης της καρδίας (Ψαλμ. 23,4) των μεγάλων πνευματοφόρων Πατέρων και εγκρίτων της οικουμένης διδασκάλων της Εκκλησίας των εκ των περάτων της οικουμένης συνελθόντων και συστησάντων την Ρωμηοσύνην.
Αυτό ακριβώς το υπό των θεοσέπτων Μεγάλων Βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης αναδειχθέν πνευματικόν και πολιτισμικόν μέγεθος της Ρωμηοσύνης σώζει και διαφυλάττει και διακονεί ως την θεόθεν εμπιστευθείσαν κληρονομίαν διά μέσου των αιώνων η Εκκλησία των Ιεροσολύμων διά του Τάγματος των Σπουδαίων της συγχρόνου Αγιοταφιτικής Αδελφότητος.
Όσον ακατάληπτον τυγχάνει το μεγαλείο της δόξης του Θεού, άλλο τόσον ανερμήνευτον τυγχάνει και το μυστήριον του Αγιάσματος του τόπου του Θεού και εν προκειμένω των αγίων Τόπων, από του τόπου της φλεγομένης και μη καιομένης Βάτου εν τω όρει Σινά έως του κρανίου Τόπου, του τόπου του μαρτυρίου εν τω Γολγοθά.
Και εκεί μεν (εν Σινά) ο τόπος αγιάσματος αναδεικνύεται διά της εμφανείας «Αγγέλου Κυρίου εν πυρί φλογός (Έξοδ. 2,2)» ενταύθα δε εν τω Γολγοθά διά του σταυρικού αίματος του απαθούς πάθους του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Εις αμφοτέρους τους τόπους μαρτυρείται η του Θεού Λόγου αλήθεια. Αυτή η μαρτυρία της εν Χριστώ αληθείας καταγγέλλεται και διακονείται λειτουργικώς και ευχαριστιακώς υπό του ευσεβούς γένους των Ρωμαίων και του ευσεβούς έθνους των Ελλήνων Ρωμαίων, των εν αλλήλοις την περιχώρησιν εχόντων διά μέσου των αιώνων.
Το γεγονός τούτο καταδεικνύει εναργέστατα ότι οι Άγιοι Τόποι ή μάλλον τα Πανάγια Προσκυνήματα αποτελούν την ιεράν παρακαταθήκην της Ρωμηοσύνης. Η δε Ρωμηοσύνη αποτελεί την εγγύησιν της θρησκευτικής και εν ταυτώ της εγχωρίου εθνικής ταυτότητος των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής και της ευρυτέρας περιοχής.
Η ιερά ιστορία, δηλονότι η ιστορία της Σωτηρίας, έχουσα ως τόπον δράσεως την αγίαν πόλιν Ιερουσαλήμ ανελίσσεται με την βεβαιότητα της ελπίδος της Αναστάσεως του Χριστού.
Κέντρον του τόπου τούτου της ελπίδος της Αναστάσεως αναδεικνύεται το καινόν και κενόν μνήμα του Χριστού, ο Πανάγιος Τάφος, ο οποίος ορθότατα έχει χαρακτηρισθή ως ο ομφαλός του κόσμου.
Εάν παγκοίνως και διεθνώς αναγνωρίζεται το γεγονός ότι η Ιερουσαλήμ διαθέτει τρεις καρδίας, την του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, εξ ίσου αναγνωρίζεται (παγκοίνως και διεθνώς) ότι ο εν μέσω του Γολγοθά και του Παναγίου Τάφου τόπος, ο οποίος ως γνωστόν τελεί υπό την κυριαρχίαν και λειτουργικήν διακονίαν των Ρωμαίων Ορθοδόξων, αν θέλετε της Ρωμηοσύνης, αποτελεί τον ομφαλόν του κόσμου.
Υπ’ αυτήν την έποψιν (κατά την ταπεινήν ημών γνώμην) Άγιοι Τόποι και Ρωμηοσύνη δίδουν την μαρτυρίαν της εν Χριστώ σωζούσης αληθείας, δηλονότι της ζωής εν Τάφω.
Το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων όντως είναι το Πατριαρχείον της ζωής εν Τάφω και τούτο διότι ο επί του Κρανίου τόπος υψούμενος Σταυρός του Χριστού είναι η δίστομος Ρομφαία, η φυλάσσουσα την εκ Τάφου πηγάζουσαν αληθινήν ζωήν, την ζωήν της Εκκλησίας και δη των κατ’ ανατολάς Παλαιφάτων Πατριαρχείων της Ρωμηοσύνης, με κορυφαίον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως.
Με άλλα λόγια ο φύλαξ του ζωοδόχου Τάφου του Θεού και Σωτήρος ημών Χριστού, η Αγιοταφιτική Αδελφότης, οικονομικώς και χάριτι Θεού κατέχει την δίστομον Ρομφαίαν, τουτέστι τον Τίμιον Σταυρόν, εις ον «ου δυνήσονται αντιπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν (Λουκ. 21,15) κατά τους Κυριακούς λόγους.
Καιρός λοιπόν εγρηγόρσεως και νήψεως, «Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε» (Α. Κυρ. 16,13), παραγγέλλει ο Απόστολος Παύλος. «Ότι οι υιοί του αιώνος τούτου, και εν προκειμένω οι πολέμιοι της Ρωμηοσύνης, φρονιμότεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισί (Λουκ. 16,8).
Με αυτά τα λόγια τα ταπεινά χαιρετίζουμε το Συνέδριο τούτο και ευχόμεθα εις τους διοργανωτάς και εις τα μέλη αυτού όπως η χάρις του Παναγίου Τάφου κατευθύνει τας εργασίας του Συνεδρίου της Ρωμηοσύνης.
Ευχαριστώ.
Login
Υπενθύμιση κωδικού