Η Λύδδα είναι μία από τας αρχαίας πόλεις της Παλαιστίνης, γνωστή και με το όνομα Διόσπολις ως εκ της εν αυτή λατρείας του Διος. Εις τας χριστιανικάς πηγάς αναφέρεται κατ ἀρχὰς εις την Καινήν Διαθήκην. Εις την Λύδδαν μετέβη από τα Ιεροσόλυμα ο απόστολος Πέτρος και εθεράπευσεν εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού τον παράλυτον Αινέαν. (Πραξ. 9,32-35). Εκ της Λύδδης μετέβη εις την Ιόππην ο Απόστολος Πέτρος και ανέστησε την ελεήμονα οσίαν Ταβιθάν κατά παράκλησιν των ελεουμένων υπ αὐτῆς (Πραξ. 9,36-43). Εις τους χριστιανικούς χρόνους η Λύδδα ωνομάσθη και Γεωργιούπολις, επειδή μετέφερε από την Ρώμην το λείψανον του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου μετά το μαρτύριον αυτού εις Ρώμην ο υπηρέτης αυτού και το ενεταφίασεν, επειδή η Λύδδα ήτο η πόλις της καταγωγής της μητρός αυτού. Οι χριστιανοί της πόλεως ανωκοδόμησαν μικρόν ευκτήριον οίκον περί τον τάφον αυτού και απέδιδον εις αυτόν κρυφίως τιμάς μάρτυρος. Ότε παρήλθεν η περίοδος των διωγμών και ήλθεν εις την Αγίαν Γην η Αγία Ελένη (326-336 μ.Χ.), ως απεσταλμένη του υιού αυτής, Μεγάλου Κωνσταντίνου, ανήγειρεν εις την Λύδδαν μεγαλοπρεπή ναόν, εις τον οποίον μετεκομίσθησαν τα ιερά αυτού λείψανα. Μετά ταύτα ετελέσθησαν και τα εγκαίνια του ναού τούτου. Την μνήμην των δύο γεγονόττων τούτων, της επανακομιδής των λειψάνων και των εγκαινίων του ναού εορτάζει η Εκκλησία την 3ην Νοεμβρίου εκάστου έτους. Τον ναόν τούτον διετήρησε το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων και η Αγιοταφιτική Αδελφότης ως σεπτόν προσκύνημα δια μέσου των αιώνων. Ως εκ του κτηρίου εμφαίνεται, το ήμισυ του Ναού αυτού ελήφθη μετά το 638 μ.Χ. και χρησιμοποιείται έως σήμερον ως τέμενος.
Εις τον Ναόν τούτον επανηγυρίσθη και εφέτος η επανακομιδή του λειψάνου του Αγίου Γεωργίου και η μνήμη των εγκαινίων του ναού αυτού. Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ο Γ' αφίχθη εξ Ιεροσολύμων μετά συνοδείας την πρωΐαν της Δευτέρας 3/16ης Νοεμβρίου 2009. Εις την είσοδον της πόλεως εγένετο δεκτός υπό του ηγουμένου οσιωτάτου Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, του Κοινοτικού Συμβουλίου και του σώματος των Ορθοδόξων Προσκόπων. Ούτοι αρμονική μουσική και τυμπάνοις προεπορεύθησαν του Μακαριωτάτου άχρι της εισόδου του Ιερού Ναού.
Εισελθών ο Μακαριώτατος, ενεδύθη μανδύαν, ηυλόγησε την είσοδον και, των ψαλτών ψαλλόντων, κατήλθε και προσεκύνησε εις τον τάφον του Αγίου. Ανελθών, προέστη του Όρθρου και της τελετής της Αρτοκλασίας. Εν συνέχεια προέστη της θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αυτώ των Αρχιερέων του Πατριαρχείου, Ιερωτάτων Μητροπολιτών Ναζαρέτ κ. Κυριακού και Ελευθερουπόλεως, κ. Χριστοδούλου, Γέροντος Δραγουμάνου, Σεβασμιωτάτων Αρχιεπισκόπων Ιόππης κ. Δαμασκηνού, Αβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, Γέροντος Αρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου και του παρεπιδημούντος Αρχιεπισκόπου Σαμάρα της Ρωσικής Εκκλησίας, κ. Σεργίου, ιερομονάχων του Πατριαρχείου, αραβοφώνων ιερέων και εν κατανύξει συμμετέχοντος πλήθους προσκυνητών, διαφόρων μεν εθνικοτήτων, Ελλήνων, Αράβων, Ρώσων, Ρουμάνων, Ουκρανών, Μολδαβών, ομονοούντων όμως εις μίαν πίστιν, την Ορθόδοξον και ανηκόντων εις μίαν Εκκλησίαν, την Ορθόδοξον. Ούτοι κατήρχοντο εις τον τάφον και προσεκύνουν και εν συνέχεια παρηκολούθουν εν κατανύξει την θ. λειτουργίαν. Πάντες ως μέλη του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, επεκοινώνησαν μεταξύ των και με το πρόσωπον του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και το μαρτύριον αυτού, παραδειγματιζόμενοι εκ της υπομονής και της καρτερίας αυτού δια πνευματικόν αγώνα και ακρίβειαν χριστιανικής ζωής και ενισχυόμενοι εκ της βοηθείας αυτού εις τας περιστάσεις της ζωής αυτών. Ο Μακαριώτατος εκήρυξε τον θείον λόγον εις τους πιστούς ως έπεται:
«Αξίως του ονόματος επολιτεύσω, στρατιώτα Γεώργιε. Τον σταυρόν γαρ του Χριστού, επ' ώμων αράμενος, την εκ διαβολικής πλάνης, χερσωθείσαν γην εκαλλιέργησας και την ακανθώδη θρησκείαν των ειδώλων εκριζώσας, της Ορθοδόξου πίστεως, κλήμα κατεφύτευσας».
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ευσεβείς Χριστιανοί, ευλαβείς προσκυνηταί.
Αδυνατεί ο ανθρωπινος νους να εγκωμιάση τον μεγαλομάρτυρα Άγιον Γεώργιον, του οποίου την πανίερον μνήμην της καταθέσεως των τιμίων αυτού λειψάνων εν τω επωνύμω αυτού Ναώ εν τη ιστορική υμών πόλει της Λύδδης, εορτάζει σήμερον η αγία των Ιεροσολύμων Εκκλησία.
Αδυνατεί ο ανθρωπινος νους να εγκωμιάση τον Άγιον Γεώργιον, διότι ούτος ανεδείχθη λόγω τε και έργω άξιος μάρτυς και κήρυκας της αληθείας του Χριστού. Κήρυκας μεν, διότι φωτισθείς υπό του Αγίου Πνεύματος, «τους αγνωσίας σκοτασμού και πλάνης διαβολικής κρατουμένους ωδήγησεν εις το φως της θείας γνώσεως». Μάρτυς δε, διότι «αράμενος επ' ώμων αυτού τον σταυρόν του Χριστού, εξερρίζωσε την ακανθώδη θρησκείαν των ειδώλων δια του αίματος αυτού», καταφυτεύσας ούτως το κλήμα της αμπέλου της Ορθοδόξου πίστεως», ως λέγει και ο υμνωδός αυτού.
Και διερωτώμεθα, ποία η μάλλον τι είναι η άμπελος της Ορθοδόξου πίστεως; Είναι η Εκκλησία του Χριστού, την οποίαν προεκήρυξαν και προανήγγειλαν οι προφήται του Θεού Λόγου, του εξ αγεννήτου Πατρός γεννηθέντος Υιού Αυτού, προ των αιώνων, και επ' εσχάτων δε αύθις δια Πνεύματος Αγίου ενδημήσαντος τη Παρθένω Μαρία, του και κατά σάρκα πτωχεύσαντος και θεώσαντος το ανθρώπινον».
Ακριβώς, αγαπητοί μου, το γεγονός τούτο της πτωχεύσεως του Θεού Λόγου δια της προσλήψεως της ανθρωπίνης σαρκός εκ των αγνών αιμάτων της αειπαρθένου Μαρίας και της θεώσεως του ανθρωπίνου, δηλαδή της ανθρωπίνης φύσεως, εν τω προσώπω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι εκείνο, το οποίον κατέστησεν τον Γεώργιον, της αληθείας τον κήρυκα, κλήμα το αείζωον της αμπέλου της ζωής και τον αοίδιμον μάρτυρα του Χριστού και της Εκκλησίας Αυτού.
«Ενίκα γαρ», λέγει ο υμνωδός, «ο πόθος την ασθενή ανθρωπίνην φύσιν, δια θανάτου πείθων τον εραστήν {του Χριστού} διαβήναι προς τον ποθούμενον, Χριστόν τον Θεόν, και Σωτήρα των ψυχών».
Τούτον τον Άγιον, τον σφραγίσαντα με το αίμα του την αλήθειαν της πίστεως, συνήγαγε πάντας ημάς η Εκκλησία, ίνα οφειλετικώς τιμήσωμεν και λατρεύσωμεν τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν και σχετικώς προσφέρωμεν τιμήν εις τον δοξάσαντα Αυτόν, κατά τον Άγιον Κύριλλον Αλεξανδρείας.
Και τούτο, διότι το εν Χριστώ και δια Χριστόν μαρτύριον δηλωτικόν εστι της τελείας εν Χριστώ αγάπης: «Τελείωσιν το μαρτύριον καλούμεν, ουχ ότι το τέλος του βίου ο άνθρωπος έλαβεν ως οι λοιποί, αλλ' ότι τέλειον έργον αγάπης ενεδείξατο» κατά τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας (Στρωμ. 4.4.). Αγάπης ουδέν ούτε μείζον ούτε ίσον εστίν, ουδέ αυτό το μαρτύριον, ο πάντων εστί κεφάλαιον των αγαθών, διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος, προσθέτων ότι «μαρτύριον χωρίς αγάπης ου μόνον μαθητάς -εννοεί μιμητάς- Χριστού ποιεί, αλλ' ουδέν ωφελεί τι τον υπομείναντα, ο μη φιλών τον αδελφόν αυτού, δηλαδή τον συνάνθρωπόν του, καν εν μαρτυρίω διαλάμψη ουδέν ανύει πλέον (εις ουδέν ωφελεί)».
Κατά τον Μ. Βασίλειον: «Γένος δε, το μεν ανθρώπινον, άλλο άλλου, το δε πνευματικόν, εν απάντων. Κοινός γαρ αυτών ο Πατήρ ο Θεός και αδελφοί πάντες, ουκ αφ' ενός και μιας γεννηθέντες, αλλ' εκ της υιοθεσίας του Πνεύματος του Αγίου εις την δια της αγάπης ομόνοιαν αλλήλοις συναρμοσθέντες».
Του πνευματικού τούτου γένους, αγαπητοί μου, του γένους της πολιτείας και της κοινωνίας της αγάπης εγένετο κοινωνός και συμπολίτης και ο μεγαλομάρτυς Γεώργιος. Του γένους τούτου καλούμεθα και ημείς να γίνωμεν κοινωνοί και συμπολίται.
Εις τούτο εξ άλλου προσάγονται εγκώμια εις τους δι' αίματος του μαρτυρίου της αγάπης δοξάσαντας τον Χριστόν. «Τούτο γαρ εστι μαρτύρων εγκώμιον, η προς αρετήν παράκλησις των συνειλεγμένων», δηλαδή πάντων ημών των συνελθόντων εις την πανήγυριν ταύτην, κηρύττει ο Μέγας Βασίλειος.
Με άλλα λόγια, αγαπητοί μου, καλούμεθα να γίνωμεν και ημείς μιμηταί όχι ακριβώς του μαρτυρίου του αίματος του Αγίου Γεωργίου, αλλά μάλλον μιμηταί του μαρτυρίου της αγάπης και των αρετών του μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.
Μετά του υμνωδού, λοιπόν, ικετεύσωμεν τον Άγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, λέγοντες: «εν θαλάσση με πλέοντα, εν οδώ με βαδίζοντα, εν νυκτί καθεύδοντα περιφρούρησον, παμμάκαρ Γεώργιε, και κυβέρνησον την ζωήν μου και οδήγησόν με ποιείν του Κυρίου το θέλημα, όπως φανώμεν άξιοι του ονόματος του Χριστού. Αμήν».
Εις την θείαν λειτουργίαν ήσαν παρόντες ο Πρέσβυς της Ελλάδος εις Τελ Αβίβ κ. Κυριακός Λουκάκης, ο εκπρόσωπος της Κυπριακής Πρεσβείας κ. Μιχαήλ Μαύρος, η Πρέσβυς της Μολδαβίας κ. Λαρίσα Μίκολετς, ο Πρέσβυς της Ουκρανίας εις το Τελ-Αβίβ κ. Timothieiev, η Βουλευτής του Ισραήλ κ. Νάντια Χέλουε, ο υπουργός της Οικολογίας της Ουκρανίας κ. Georgi Filipchuk. Εις τούτον ο Μακαριώτατος επέδωσεν εικόνα του Αγίου Γεωργίου, ευχόμενος αυτώ την δύναμιν του Δημιουργού Θεού, δια να προστατεύη από των επιβουλών το περιβάλλον, το οποίον ανέκαθεν επροστάτευσεν η Ορθόδοξος Εκκλησία.
Η εορτή των Ορθοδόξων Ρωμαίων εις τον τάφον και τον ναόν του Αγίου Γεωργίου εις Λύδδαν έγινε εορτή και των άλλων θρησκευτικών δογμάτων και άλλων θρησκευμάτων. Εις τον τάφον του Αγίου προσήλθον και Μουσουλμάνοι, σεβόμενοι τον Άγιον και ανάπτοντες αυτώ λαμπάδας και Χριστιανοί ανεξαρτήτως δόγματος. Η θρησκευτική εκκλησιαστική πανήγυρις εντός του ναού είχε την προέκτασιν αυτής και ως εμποροπανήγυρις έξω εις την αυλήν του ναού, εξ ης επορίσθησαν τα προς το ζην πολλοί βιοπαλαισταί της ζωής. Η εορτή μετεκίνησε τα θρησκευτικά φανατικά όρια και έφερε τους μετέχοντας εις αυτήν πλησιέστερον προς αλλήλους, ως μετόχους της αυτής ανθρωπίνης φύσεως.
Την θ. Λειτουργίαν ηκολούθησεν δεξίωσις εις το Ηγουμενείον, εις την οποίαν μετέσχον οι ως άνω εις την Λειτουργίαν μετέχοντες, διπλωματικοί αντιπρόσωποι και μέλη του ποιμνίου.
Μετά την δεξίωσιν ο ηγούμενος, οσιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Σωφρόνιος και η Κοινότης παρέθεσαν προς τιμήν του Μακαριωτάτου και της συνοδείας αυτού γεύμα εις την Λέσχην των Ορθοδόξων, εις το οποίον έλαβον χώραν και προσφωνήσεις, ως του κ. Γιούσεφ Χάνχαν, οδοντιάτρου, Προέδρου της Κοινότητος, του εκπροσώπου της Μουσουλμανικής Κοινοτητος, του Προέδρου του Σώματος των Προσκόπων, του Δικαστού και Προέδρου της Εκτελεστικής Επιτροπής εκ Ναζαρέτ, κ. Ράϊκ Ζαρζούρα κ.α.
Οι ομιλήσαντες ηυχαρίστησαν τον Μακαριώτατον δια την τιμήν να προστή της εορτής, δια το υπέρ αυτών ενδιαφέρον του Πατριαρχείου και δια τον διορισθέντα υπ' Αυτού Ηγούμενον του Προσκυνήματος, Αρχιμανδρίτην Σωφρόνιον, νέον την ηλικίαν, δραστήριον όμως και καρποφόρον εις έργα υπέρ του Προσκυνήματος και της Κοινότητος.
Πάντες ηυχήθησαν εν τη λαμπρά πανηγύρει ταύτη του ιερού Προσκυνήματος του Αγίου Γεωργίου εις Λύδδαν, να βιώσωσι την ουσίαν των λόγων, οι οποίοι ελέχθησαν δια στόματος του Μακαριωτάτου, δηλ. ότι εις τους συγχρόνους καιρούς πάντες καλούμεθα να γίνωμεν μιμηταί όχι ακριβώς του μαρτυρίου του αίματος, αλλά μάλλον μιμηταί του μαρτυρίου της αγάπης και των αρετών του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου προς τιμήν αυτού και δόξαν του εν Τριάδι Αγίου Θεού.
Εκ της Αρχιγραμματείας
Login
Υπενθύμιση κωδικού