Η μελέτη του βίου του μακαριστού Γέροντα Πορφυρίου είναι ωφέλιμη για τον αναγνώστη, ο οποίος θα εισπράξει αλήθεια, σοφία και θεία εμπειρία.
Τρεις είναι οι σκοποί μελέτης του βίου του Γέροντα:
α. εις δόξα της Αγίας και Αδιαιρέτου και Ζωοποιού Τριάδος
β. εις αιώνιο μνημόσυνο του αειμνήστου π. Πορφυρίου
γ. εις σωτηρία της ψυχής, πάντων των μελετητών και αναγνωστών
Ο αείμνηστος πατήρ Πορφύριος γεννήθηκε στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας και δώδεκα περίπου ετών πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτεψε για επτά χρόνια. Σε ηλικία είκοσι ετών χειροτονήθηκε ιερέας. Το 1940 διορίστηκε εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική Αθηνών δίπλα στην Ομόνοια, στη συμβολή των οδών Σωκράτους και Πειραιώς, όπου υπηρέτησε τριάντα τρία χρόνια. Στις 2 Δεκεμβρίου 1991 κοιμήθηκε εν Κυρίω στο κελί του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και τάφηκε την επομένη απλά και αθόρυβα, όπως επιθυμούσε.
Η ξεχωριστή του προσωπικότητα και το ήθος του έδιναν την πεποίθηση σε όποιον τον γνώριζε ότι πρόκειται περί Αγίου. Πίστευε ότι «η Ζωή απέχει από τον θάνατον, όσον ο ένας οφθαλμός από τον άλλον!». Τη διορατική, προορατική και ιαματική του ικανότητα, καθώς και κάθε αποτέλεσμα αυτών τις απέδιδε στη θεία Χάρη. Όπως έλεγε ο ίδιος αυτά είναι δώρα της Χάριτος και όχι κατορθώματα ανθρώπινα, ούτε αποτελέσματα τέχνης ή επιστήμης.
Η θαυματουργική παρέμβαση του Γέροντος αποδεικνύεται από τα πλήθη των θαυμάτων που επιτέλεσε χωρίς έξαρση, κομπασμό και μεγαλειώδεις κινήσεις. Όπως ο Κύριος, για να ανοίξει τα μάτια του τυφλού, έφτυσε στη γη και έκανε πηλό και με αυτόν έχρισε τους οφθαλμούς του και του είπε να πάει να νιφτεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ (Ιω. Θ΄6-7).
Σε ηλικία 12 ετών επιτελέστηκε το πρώτο θαύμα της ζωής του, όταν χτύπησε και θα πέθαινε από την αιμορραγία. Φώναζε: «Παναγίτσα μου βοήθα με». Και αμέσως η αιμορραγία σταμάτησε. Το αποδίδει μάλιστα στο γεγονός ότι τότε είχε μεγάλη πίστη και δεν ήταν αμαρτωλός, όπως είναι τώρα... Πόσο ταπεινός ήταν ο αείμνηστος!
Τα θαύματα που έκανε είναι αναρίθμητα και χαρακτηρίζονται από ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Πορευόταν και λειτουργούσε με την πίστη ότι «όπου ο Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις!» Και εκεί απέδιδε τη θεραπεία πολλών ασθενών και παθόντων. Τα μεγάλα θαύματα που πραγματοποίησε έστρεψαν τους ανθρώπους στο δρόμο του Κυρίου και τους πλημμύρισαν με ευγνωμοσύνη προς Εκείνον, αναγνωρίζοντας το μεγαλείο του Πανάγαθου Θεού.
Η πίστη των ανθρώπων συντελεί δύο θαύματα. Τη θεραπεία τους σε περίπτωση ασθένειας και τη θεμελίωση ενός πολύ σπουδαίου και θεάρεστου έργου, που μέλλει να στεγάσει και να φιλοξενήσει για αιώνες χιλιάδες ψυχές και να γίνει μια πραγματική κυψέλη της Ορθοδοξίας.
Ένα από τα πολλά χαρίσματα, που κοσμούσαν το χαρακτήρα του πατρός Πορφυρίου ήταν η υπακοή και η μετάνοια με ατέρμονη προσευχή. Πίστευε ότι η μετάνοια αποτελεί την πόρτα της σωτηρίας της ψυχής! Γι' αυτό «χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι!»
Αυτή η αγία μορφή της Εκκλησίας σε κάθε δοκιμασία υπέμενε καρτερικά με υπακοή στο Θεό, προφέροντας διαρκώς τις λέξεις: Ιησού μου! Ιησού μου! Ιησού μου! Γενικά αντιμετώπιζε όλα τα προβλήματα με πολλή προσευχή. Και το ίδιο συνιστούσε και στα πνευματικά του παιδιά. Μάλιστα επικρατεί η πεποίθηση ότι δεν μπορούσαν τα πνευματικά του παιδιά να του ξεφύγουν, ούτε να του πουν ψέματα, καθώς είχε το θείο χάρισμα, όχι μόνο να παρακολουθεί τις προσευχές τους, αλλά και να γνωρίζει το περιεχόμενό τους.
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του σε κάθε περίσταση: «Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις. Αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του. Και όλοι μας είμαστε παιδιά του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από το Θεό. Είναι δικό του δώρο. Δεν έχεις ακούσει στην Εκκλησία, ότι «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί καταβαίνον, εκ σου του Πατρός των Φώτων»;
Ο Γέροντας δεν ήταν από τους ανθρώπους που απελπίζονται εύκολα. Και δεν παρέδιδε ποτέ τα όπλα του. Και αυτό, διότι είχε μεγάλη πίστη «τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ»!
Πίστευε ότι για Εκείνον δεν υπάρχουν προβλήματα χωρίς λύσεις. Μόνο που εμείς δεν έχουμε υπομονή. Και δεν έχουμε υπομονή, γιατί δεν έχουμε πίστη. Εάν είχαμε πίστη βαθειά και όχι επιφανειακή, τότε και υπομονή θα είχαμε και λύσεις θα είχαμε στα προβλήματά μας.
Κατά το Γέροντα Πορφύριο όταν επιμένουμε να έρθει η λύση σε ένα πρόβλημά μας, τόσο αυτή απομακρύνεται. Εάν επιθυμούμε να πετύχουμε τη λύση του προβλήματος πρέπει να σταματάμε να επιμένουμε. Ο Θεός γνωρίζει το πρόβλημά μας, καθώς εμείς κάνουμε την αίτησή μας. Εκείνος αποφασίζει και εμείς περιμένουμε την απάντησή Του με ηρεμία και πίστη. Εάν ενεργούμε έτσι, θα έχουμε θετικό αποτέλεσμα, διαφορετικά θα έχουμε το αντίθετο αποτέλεσμα. Και συμβουλεύει ο Γέροντας να πάψουμε να ασχολούμαστε με το πρόβλημά μας, εάν επιθυμούμε να ασχοληθεί με αυτό ο Θεός.
Η αγιότητα του Γέροντα Πορφυρίου αποδεικνύεται και από τα λόγια του για το καντήλι της ζωής κάθε ανθρώπου και το λάδι που περιέχει το καθένα. Όταν ο άνθρωπος το συνεπάρει, το παρασύρει και το γκρεμίσει κάτω, τότε και το λάδι θα χυθεί και το καντήλι θα σπάσει. Αυτή είναι η ζωή. Ο Θεός μας δίνει το πολύτιμο αυτό αγαθό και εμείς αναλαμβάνουμε την υποχρέωση να το περιφρουρήσουμε, να το προστατεύσουμε και όχι να το εκθέτουμε σε κινδύνους, και, μάλιστα, χωρίς λόγο. Ο Θεός, όπως σε όλα, έτσι και στο θέμα αυτό, μας έχει δώσει πλήρη ελευθερία, να το χρησιμοποιήσουμε, όπως εμείς επιθυμούμε. Αλλά σε περίπτωση βίαιου και πρόωρου τερματισμού της ζωής εκ μέρους μας, τότε η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά εμάς. Και η ευθύνη αυτή δεν είναι μόνο πολύ μεγάλη, αλλά και ασυγχώρητη!
Ακόμα συμβουλεύει να πορευόμαστε με νηφαλιότητα, ευγένεια και πίστη στη ζωή μας και με τον ίδιο τρόπο να χτυπάμε την πόρτα στο Θεό. Αν συμπεριφερόμαστε με τρόπο πιεστικό, βίαιο, αναιδή και απειλητικό, τότε δυστυχώς θα απέχουμε από την κοινωνία του Θεού. Αντίθετα, αν χτυπήσουμε την πόρτα του Θεού ευγενικά και παρακλητικά, τότε αυτή θα ανοίξει διάπλατα και ο οικοδεσπότης θα μας παράσχει κάθε είδους φιλοξενία. Μόνο αν περιμένουμε με υπομονή και καρτερικότητα, χωρίς να εκβιάζουμε το Θεό με τις προσευχές μας, για να δώσει λύση στο πρόβλημά μας, θα ωφεληθούμε.
Ο Γέρων Πορφύριος είχε την ικανότητα να μετατρέπει το φόβο σε ανερμήνευτο θάρρος, την αγωνία σε πρωτοφανή ηρεμία, την ταχυπαλμία σε ευρυθμία, ενώ καθιστούσε τα άγχος ανύπαρκτο.
Πριν αποβιώσει συνέγραψε μια επιστολή προς τα πνευματικά του παιδιά, συμβουλεύοντας αυτά να διάγουν το βίο τους με πίστη και υπακοή στο θέλημα του Θεού, με προσευχή και συνεχή ανάγνωση των Ύμνων της Εκκλησίας, της Αγίας Γραφής και των βίων των Αγίων μας.
Οι τελευταίες λέξεις του πατρός Πορφυρίου πριν κοιμηθεί στο κελί του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους ήταν «Έχει ο Θεός». Αποδεικνύεται έτσι η βαθειά πνευματική του σχέση με το Θεό και η ιεροσύνη του, που ήταν αδιάβλητα μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το Τροπάριο του πατρός Πορφυρίου
Ως ουν επι της γης προσηύχεσο,
δια την ίασιν των ασθενειών,
και την συγχώρησιν
των παραπτωμάτων ημών,
ούτω και εν τοις ουρανοίς,
Πάτερ Πορφύριε,
Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,
σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Πηγή Υλικού
Αναργύρου Ι. Καλλιάτσου, «Ο πατήρ Πορφύριος, Ο διορατικός, ο προορατικός, ο ιαματικός», Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Ε΄ Έκδοση επηυξημένη και βελτιωμένη, Αθήναι 2002
Επιλογή Υλικού
Αικατερίνη Διαμαντοπούλου
Υπεύθυνη υλικού των Ιστοχώρων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων
Login
Υπενθύμιση κωδικού