«Ο πατήρ Πορφύριος ήταν ακόμη νέος και υπηρετούσε ως Ιερεύς στον Άγιο Γεράσιμο της Πολυκλινικής Αθηνών, όταν η μεγάλη μου αδελφή Αικατερίνη παρουσίασε ένα σπυρί στο επάνω μέρος της μύτης της.
Το σπυρί αυτό την ταλαιπώρησε, αλλά και την απασχόλησε πολύ, γιατί εκτός του ότι ήταν επώδυνο, ήταν και αρκετά αντιαισθητικό λόγω της θέσης του.
Συνεχώς αυξομειωνόταν και ο αριθμός των αιμορραγιών πολλαπλασιαζόταν. Γενικά, της είχε δημιουργήσει μια κατάσταση ανυπόφορη, χωρίς να αφήνει ανέπαφη και την ψυχολογική της κατάσταση, δεδομένου ότι, κάθε επίμονο και αθεράπευτο σπυρί, μόνο σε καλό δεν αφήνει το νου μας να πάει.
Για τους λόγους αυτούς υποχρεώθηκε να επισκεφθεί ένα μεγάλο αριθμό ιατρών δερματολόγων, αλλά και ιατρών διαφόρων ειδικοτήτων, χωρίς όμως, κανένα, μα κανένα, απολύτως θετικό αποτέλεσμα!
Ο καθένας ιατρός συμφωνούσε ή διαφωνούσε με τη γνωμάτευση των άλλων ιατρών και περιοριζόταν στην αλλαγή φαρμάκων και αλοιφών και γενικά στον τρόπο της παραπέρα φαρμακευτικής αγωγής και ζητούσε την επανάληψη της εξέτασής της.
Ύστερα από μια μαραθώνια ταλαιπωρία η αδελφή μου επανήλθε σε ένα παλαιότερο αίτημά της, που είχε διατυπώσει από την αρχή της εμφάνισης του προβλήματος και μου ζήτησε να την πάω, οπωσδήποτε, στον πατέρα Πορφύριο.
Η επιμονή της αλλά και η ανησυχία, που είχε αρχίσει να εμπνέει η κατάστασή της, με υποχρέωσαν να εκπληρώσω την επιθυμία της, η οποία τώρα ήταν και δική μου.
Όταν φθάσαμε εκεί βρήκαμε τον πατέρα Πορφύριο, ο οποίος έδινε την εντύπωση ότι μας περίμενε:
- Αχ Αικατερίνη, πόσο ευαίσθητη είσαι. Ίδιος ο παπα- Γιάννης! Δεν του άφησες τίποτε, που να σε πάρει η ευχή…. Τι ανησυχείς και στεναχωριέσαι; Έχετε μωρέ τον Άγιο στο σπίτι σας (τον πατέρα μου) και φοβάσθε; Τότε, τι να πει και τι να κάνει ο άλλος κόσμος; Έλα να σου διαβάσω μια ευχή και θα πάνε όλα καλά.
Πράγματι! Την πήγε στο εξομολογητήριο, της το σταύρωσε με το Σταυρό που είχε Τίμιο Ξύλο και μετά της είπε:
- Έλα να σε πάω και στους γιατρούς της Πολυκλινικής, να σε δουν και αυτοί.
- Όχι, Παππούλη, δεν θέλω να με πάτε στους γιατρούς. Τους βαρέθηκα πια. Εγώ ήρθα σε σας, για να μου το σταυρώσετε και όχι να με μπλέξετε πάλι με τους γιατρούς.
- Ναι, Αικατερίνη, αλλά αυτά τα σπυριά πρέπει να φεύγουν, γιατί εξαλλάσσονται σε κακοήθεις όγκους. Και στην προκειμένη περίπτωση γίνονται καρκίνοι του δέρματος. Δεν πρέπει να μένουν αυτά.
- Μα, Παππουλάκη μου, αφού το σταυρώσατε εσείς, θα φύγει.
- Όχι. Έτσι πρέπει να γίνει. Είναι και αυτό μέσα στα σχέδια του Θεού. Εάν ήταν να το θεράπευε η Χάρη του Θεού, δεν θα με ωθούσε ο Κύριος να σε πάω στους γιατρούς. Εξάλλου, η θρησκεία μας δεν είναι αντίθετη προς την επιστήμη. Αντίθετα, συνυπάρχουν. Και η μια συμπληρώνει την άλλη. Επιστήμη χωρίς θρησκεία είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Και ο επιστήμονας που δεν πιστεύει στον Θεό μόνο κακό μπορεί να κάνει. Ιδιαίτερα, η επιστήμη της ιατρικής είναι στενά συνδεδεμένη με την πίστη μας. Δεν έχετε παρατηρήσει τους γιατρούς, όταν πάνε να γράψουν μια συνταγή, πώς αρχίζουν; Δεν τραβάνε δύο κάθετες και επάνω σε αυτές δύο οριζόντιες γραμμές; Ξέρετε τι λένε αυτές οι γραμμές;
- Αικατερίνη…
- Εσύ, Ανάργυρε, το ξέρεις να μας το ερμηνεύσεις;
- Ναι, Παππούλη μου.
- Τι λένε;
- Cum deo!
- Δηλαδή;
- Συν Θεώ!
- Εσύ έπρεπε να γίνεις γιατρός. Όλα τα ξέρεις…
Βλέπετε πώς αρχίζουν οι γιατροί; Σου δίνουν το φάρμακο, αφού πρώτα επικαλούνται τη βοήθεια του Θεού!
Και να ξέρετε και τούτο: Όταν τα φάρμακα δεν κάνουν τίποτε, τότε δεν είναι άρρωστο το σώμα. Αλλά η ψυχή! Και τη θεραπεία της ψυχής, θα τη βρούμε μόνο κοντά στο Χριστό! Κατάλαβες Αικατερίνη; Την ψυχή μας, μόνο ο Χριστός τη θεραπεύει! Πάμε τώρα στους γιατρούς να σου το καυτηριάσουν.
Πράγματι! Μας πήρε και τους δυο και από μια ιδιαίτερη είσοδο που συνέδεε το Ναό με την Πολυκλινική, μας οδήγησε στο Δερματολογικό Τμήμα. Στο δρόμο που πηγαίναμε ο Παππούλης γινόταν δεκτός με επιφωνήματα, σεβασμό και αγάπη! Γιατροί, παραϊατρικό προσωπικό, βοηθητικό προσωπικό, αλλά και ασθενείς, έσπευδαν να του ασπασθούν ευλαβικά το χέρι και να πάρουν την ευχή του!
Εγώ, βλέποντας όλες αυτές τις θερμές εκδηλώσεις, έμεινα έκθαμβος! Για αυτό αναγκάστηκα να κρατήσω τις απαραίτητες αποστάσεις…
Τελικά, ο πατήρ Πορφύριος και η αδελφή μου Αικατερίνη, μπήκαν στο Δερματολογικό, ενώ εμένα μου συνέστησαν να μείνω στο σαλόνι, γιατί, ήμουν «λιγόψυχος» όπως μου είπε και δεν θα άντεχα να παρακολουθήσω την επέμβαση. Οι γιατροί εξέτασαν την αδελφή μου και έβγαλαν τη διάγνωση. Συμφώνησαν απολύτως με τον Παππούλη: Καυτηρίαση, αμέσως! Σε εκείνο που δεν συμφώνησαν μαζί του, ήταν ο τρόπος της επέμβασης. Οι γιατροί επέμεναν να γίνει οπωσδήποτε με τοπική αναισθησία. Γιατί και επώδυνη θα ήταν και η διάρκειά της μεγάλη. Ο Παππούλης όμως διαφωνούσε και με τους δυο!
-Προχωρήστε! Τους είπε. Θα την κρατώ εγώ από το χέρι και δε θα πονέσει καθόλου! Ούτε, που θα πάρει είδηση!
Πράγματι! Όπως μου διηγήθηκε εκ των υστέρων η αδελφή μου, ο πατήρ Πορφύριος, αφού σηκώθηκε από το κάθισμά του με μια έκδηλη αυτοπεποίθηση, την πλησίασε στην εξεταστική καρέκλα, που ήταν καθήμενη, της έπιασε το χέρι, έψαξε και βρήκε τον σφυγμό της και είπε στους γιατρούς, να αρχίσουν την καυτηρίαση.
Οι γιατροί τον κοίταζαν αμήχανοι! Εκείνος, όμως, επέμενε. Και τελικά υπάκουσαν!
Η καυτηρίαση έγινε σύμφωνα με τις οδηγίες του Παππούλη. Και, βέβαια, χωρίς τοπική αναισθησία! Ή μάλλον, με την αναισθησία που…. της χορηγούσε ο Παππούλης, δια μέσω του σφυγμού, που της ήλεγχε καθ’ όλη την διάρκεια της επέμβασης. Γιατί, όπως μου είπε η Αικατερίνη, από τη στιγμή, που ο π. Πορφύριος της κρατούσε το σφυγμό, όλα άλλαξαν μέσα της. Ο φόβος της, που ήταν υπερβολικός, μετατράπηκε σε ανερμήνευτο θάρρος! Η αγωνία της, σε πρωτοφανή ηρεμία! Η ταχυπαλμία της, σε ευρυθμία! Το δε άγχος της κατέστη ανύπαρκτο!
Όσον αφορά τον πόνο, τον προερχόμενο από την επέμβαση, αυτός είχε, κυριολεκτικά, εκμηδενισθεί!
Αντί πόνου, η αδελφή μου, αισθανόταν μία ιδιάζουσα ευφορία και μόνο η «τσίκνα» που έβγαινε από το καμένο κρέας, της θύμιζε την καυτηρίαση! Και γενικά είχε την αίσθηση πως ό, τι λάμβανε χώρα την ώρα εκείνη, δεν είχε καμία σχέση με την ίδια! Έτσι αισθανόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της επέμβασης. Όταν τελείωσαν όλα, ανοίγει η πόρτα του Δερματολογικού Ιατρείου και βλέπω τον π. Πορφύριο, να βγαίνει από αυτό, κρατώντας από το χέρι την αδελφή μου και ήταν και οι δύο ολόχαροι και κατενθουσιασμένοι!
- Όλα πήγαν κατ’ ευχήν Ανάργυρε! Ούτε αναισθησία χρειάσθηκε, ούτε παυσίπονη ένεση, ούτε τίποτε άλλο. Ο Θεός ήταν μαζί μας και δεν την άφησε να πονέσει καθόλου! Άντε σου την παραδίδω τώρα. Πηγαίνετε στην ευχή του Χριστού…»
Πηγή υλικού
Ανάργυρου Καλλιάτσου, Ο Πατήρ Πορφύριος Ο Διορατικός, Ο Προορατικός, ο Ιαματικός, Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Ε΄ Έκδοση, Αθήναι 2002, σ. 168-172
Επιλογή υλικού
Αικατερίνη Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη υλικού των Ιστοχώρων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων
Login
Υπενθύμιση κωδικού