Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη»
1ο Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα «Ἡ Ρωμηοσύνη διαμέσου τῶν αἰώνων»
Ἀμφιθέατρο τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν
Σάββατο 30 & Κυριακὴ 31 Μαΐου 2009
Εἰσηγητής: κ. Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Επιστήμονας, Συγγραφέας
Θέμα: «Ἡ παρουσία τῆς Ρωμηοσύνης στὸ σύγχρονο γίγνεσθαι»
Ἡ παρουσία τῆς Ρωμηοσύνης στὸ σύγχρονο γίγνεσθαι καθορίζεται ἀπὸ τὰ πνευματικὰ συστατικὰ στοιχεῖα της: Τὴν Ἑλληνικὴ παιδεία καὶ πολιτιστικὴ συνέχεια. Τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη καὶ παράδοση. Τὸ βυζαντινορωμαϊκὸ Δίκαιο. Τὴν αἴσθηση ὅτι «ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασε ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο», ὅπως τραγουδᾶ ὁ Ποντιακὸς θρῆνος γιὰ τὴν Ἅλωση. Τὴν πεποίθηση ὅτι «ἡ Ρωμηοσύνη ἔν νὰ χαθῆ ὅντας ὁ κόσμος λείψη», ὅπως εἶναι τὰ λόγια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κυπριανοῦ, τὰ ὁποῖα κατέγραψε μὲ ποιητικὴ χάρη ὁ Κύπριος βάρδος Βασίλης Μιχαηλίδης. Τὴν παρακαταθήκη τοῦ Ἁγίου Αὐτοκράτορος τῆς Νικαίας Ἰωάννου Γ΄ Βατάτζη, ὁ ὁποῖος γράφει πρὸς τὸν Πάπα Νικόλαο Θ΄ τὸ 1250 ὅτι ὁ τίτλος του εἶναι βασιλεὺς Ρωμαίων, ἀλλὰ γνωρίζει τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸν γένος , ἀπὸ τὸ ὁποῖο διεδόθη ἡ σοφία σὲ ὅλον τὸν κόσμο καὶ στὸ ὁποῖο διὰ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου πέρασε ἡ κληρονομιὰ τοῦ κράτους τῶν Ρωμαίων. Τὴν συγκινητικὴ ὑπόμνηση τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πρὸς τοὺς τελευταίους ὑπερασπιστὲς τῆς Βασιλεύουσας ὅτι «εἴμασθε ἀπόγονοι Ἑλλήνων καὶ Ρωμαίων», γι'αὐτὸ πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν Πίστη, τὴν Πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς μας. Καὶ τὴν ἐπίκαιρη ὑπογράμμιση τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη ὅτι ὁ Ρωμηὸς κάνει κατὰ καιροὺς συμμαχίες γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ Ἔθνους, ἀλλὰ δὲν γίνεται δοῦλος τῶν συμμάχων, οὔτε πιστεύει στὴν συγχώνευση τῶν πολιτισμῶν.
Ἡ παρουσία τῆς Ρωμηοσύνης ἀνιχνεύεται καὶ πρέπει νὰ γίνει ἀκόμη πιὸ δυναμικὴ στοὺς ἑξῆς τομεῖς:
1) Πολιτιστικὴ ταυτότητα
Ἡ ἑλληνορθόδοξη Ρωμηοσύνη σέβεται τὸ δικαίωμα κάθε λαοῦ νὰ ἔχει τὴν ἐθνική, θρησκευτικὴ καὶ πολιτιστικὴ ταυτότητά του, ἀλλὰ πρωτίστως ἀγωνίζεται γιὰ νὰ διαφυλάξει τὴν δική της ταυτότητα, τὴν δική της πολιτιστικὴ ἰδιοπροσωπεία. Μελετᾶ τοὺς ἄλλους πολιτισμοὺς καὶ διαλέγεται μὲ αὐτούς. Ἀφομοιώνει ὁρισμένα στοιχεῖα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ δὲν ἀφομοιώνεται. Διδάσκεται ἀπὸ τὸν Μέγα Βασίλειο νὰ στέκεται ἐπιλεκτικὰ ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθος καὶ νὰ παίρνει τὸν χυμὸ ἀποφεύγοντας τὰ ἀγκάθια. Ἀναγνωρίζει τὴν σημασία τῆς εὐρωπαϊκῆς προσπάθειας γιὰ στενότερη συνεργασία τῶν λαῶν καὶ ἀποφυγὴ τῶν συγκρούσεων. Ὅμως ἀξιοποιεῖ τὴν συνεργασία αὐτὴ γιὰ νὰ διαδώσει τὸν δικὸ της πολιτισμὸ στὴν Εὐρώπη καὶ ἀρνεῖται νὰ προδώσει τὴν ταυτότητά της μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι «αὐτὸ ἐπιβάλλει ἡ Εὐρώπη». Ἡ Ρωμηοσύνη πιστεύει ὅτι ἡ εὐρωπαϊκὴ προσπάθεια θὰ προχωρήσει θετικὰ μόνον ἂν τηρήσει αὐτὸ ποὺ καταγράφεται στὰ ἐπίσημα κείμενά της, δηλαδὴ τὸν σεβασμὸ στὴν ἐθνικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἰδιαιτερότητα κάθε λαοῦ.
Ἡ Ρωμηοσύνη κατανοεῖ ὅτι οἱ λαοὶ τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης διαφοροποιοῦνται πολιτιστικὰ διότι αὐτοὶ πέρασαν μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ ἐπηρεάζονται, ἄλλοι λίγο ἄλλοι πολύ, ἀπὸ τὰ ἐκκοσμικευμένα στοιχεῖα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἡ Ρωμηοσύνη σήμερα συνυπάρχει ἁρμονικὰ μὲ τοὺς δυτικοὺς λαοὺς γνωρίζει , ὅμως, ὅτι τὰ φραγκικὰ καὶ τὰ Διαφωτιστικὰ στοιχεῖα τῆς δυτικῆς κληρονομιᾶς δὲν εἶναι πλήρως συμβατὰ μὲ τὸν ρωμαίικο πολιτισμό. Διδάσκει στὰ παιδιά της τὰ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα, τοὺς θυμίζει ὅμως καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τους πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Συμφωνεῖ ὅτι πρέπει νὰ ἀξιοποιήσουμε ὁρισμένα θετικὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὴν πολιτικὴ κληρονομιὰ τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Ὑπενθυμίζει, ὅμως, ὅτι δὲν περιμέναμε ἐμεῖς οἱ Ρωμηοὶ τὸν Δυτικὸ Διαφωτισμὸ γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα. Στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ 1100, ἐπὶ Κομνηνῶν, τὸ Νοσοκομεῖο τῆς Μονῆς Παντοκράτορος προέβλεπε γυναῖκες ἰάτραινες, ἄρα ἡ βυζαντινὴ Ρωμηοσύνη ἐπέτρεπε καὶ στὰ κορίτσια νὰ ἀποκτοῦν ἀνωτάτη μόρφωση. Μετὰ ἀπὸ 700 χρόνια τὸ πρῶτο Σύνταγμα τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως καθιερώνει τὴν ὑποχρεωτικὴ δημόσια παιδεία μόνον γιὰ τὰ ἀγόρια. Ἂς μὴν βλέπουμε, λοιπόν, μὲ σύμπλεγμα κατωτερότητος τὸν δυτικὸ πολιτισμό. Τὸν σεβόμεθα, ὅπως καὶ κάθε ἄλλο πολιτισμό, ἀλλὰ φροντίζουμε πρωτίστως νὰ γνωρίσουμε καὶ νὰ ἀξιοποιήσουμε τὴν δική μας κληρονομιά.
2) Οἰκουμενικότητα καὶ Πατρίδα
Ἡ Ρωμηοσύνη ἀπορρίπτει τὸν ἐθνοφυλετισμό, τὸν ρατσισμό, τὸν ἰμπεριαλισμό καὶ τὴν ἀποικιοκρατία. Ἀπορρίπτει, ὅμως, ἐξ ἴσου καὶ τὸν ἄπατρι κοσμοπολιτισμό, τὸν ὑλιστικὸ διεθνισμὸ καὶ τὴν ἡττοπάθεια. Δὲν ἔχει οὔτε ξενομανία οὔτε ξενοφοβία. Καταφάσκει τὸν ὑγιῆ πατριωτισμὸ καὶ τὴν καλλιέργεια μιᾶς ἀφανάτιστης ἱστορικῆς συνειδήσεως. Δὲν χρησιμοποιεῖ πολεμοχαρῆ συνθήματα οὔτε ὅμως δέχεται στὸ ὄνομα μιᾶς δῆθεν εἰρηνικῆς συνυπάρξεως νὰ σβήνεται ἡ Ἱστορία, νὰ παραγράφονται γενοκτονίες, νὰ συκοφαντεῖται ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ σπιλώνεται ἡ μνήμη Νεομαρτύρων, ἡρώων καὶ ἀγωνιστῶν. Ἡ Ρωμηοσύνη ἔχει πάντα κατὰ νοῦν ὅτι τὰ Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα της ζοῦν καὶ συνυπάρχουν μὲ μεγάλες ὁμάδες Μουσουλμανικοῦ θρησκεύματος. Δὲν δέχεται νὰ γίνει ὁ πολιορκητικὸς κριὸς μιᾶς ἀντιισλαμικῆς σταυροφορίας οὔτε ὅμως ἀποδέχεται τὸν ἰσλαμικὸ φανατισμό. Προωθεῖ τὸν διάλογο καὶ ὄχι τὴν σύγκρουση τῶν Πολιτισμῶν καὶ ἔχει τὴν ἀπαίτηση ἀπὸ τοὺς ἄλλους λαοὺς νὰ σέβονται τὴν Πίστη της, τὴν Ἱστορία της καὶ τὰ ἐδάφη της.
Ἡ Ρωμηοσύνη πιστεύει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη εἶναι Οἰκουμενικὴ καὶ τὸ μήνυμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι παναθρώπινο. Κατανοεῖ, πάντως, ὅτι ἡ Οἰκουμενικότητα συνυπάρχει καὶ δὲν ἀντιφάσκει μὲ τὸν ὑγιῆ πατριωτισμό. Ὁ Ἅγιος Δημήτριος π.χ. τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὡς «Ὑπέρμαχος τῆς Οἰκουμένης» (Ἀπολυτίκιο) καὶ εἶναι πράγματι Οἰκουμενικὸς, διότι τὸν σέβονται καὶ τὸν προσκυνοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Σλάβοι καὶ οἱ Ἀραβόφωνοι Ρωμηοί. Ταυτοχρόνως δὲ εἶναι καὶ πατριωτικὸς Ἅγιος. Ἔσωζε καὶ διεφύλαττε , ὅπως μᾶς καταγράφουν τὰ βυζαντινὰ κείμενα, τὴν πόλη του τὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ ἐπιβολὲς καὶ εἰσβολὲς καὶ ἔτσι ὑμνεῖται ὡς «σωσίπατρις καὶ φιλόπολις» καὶ «Θεσσαλονίκης μέγας φρουρός». Ἄλλο χαρακτηριστικὸ παράδειγμα συνυπάρξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ μὲ τὸ πατριωτικὸ στοιχεῖο εἶναι ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος. Ψάλλεται μὲ σεβασμὸ πρὸς τὴν Παναγία ἀπὸ ὅλους τοὺς Ρωμηοὺς οἰκουμενικά. Ἀλλὰ περιέχει καὶ τὸ πατριωτιὸ περιεχόμενο:Τὴν εὐχαριστία πρὸς τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς Βασιλευούσης ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους. Ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν ὑγιῆ πατριωτισμό, ὁ ὁποῖος γνωρίζει νὰ σέβεται καὶ τὸν πατριωτισμὸ τῶν ἄλλων λαῶν, περιγράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στὴν 37η Ἐπιστολή του: «Μητέρα τιμᾶν τῶν ὁσίων. Μήτηρ δὲ ἄλλη μὲν ἄλλου, κοινὴ δὲ πάντων πατρίς».
3) Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία
Ἡ ἀπάντηση τῆς Ρωμηοσύνης στὸ ἐρώτημα περὶ Παιδείας φυσικὰ λαμβάνει ὑπ' ὄψιν της τὶς σύγχρονες συνθῆκες, ἀνάγκες καὶ ἐξελίξεις, εἶναι ὅμως βαθειὰ ριζωμένη στὶς αἰώνιες καὶ πάντοτε ἐπίκαιρες διδαχὲς τῶν Ἁγίων μας. Εἶναι ἡ Παιδεία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τὸ σχολεῖο τοῦ Πατροκοσμᾶ, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ μᾶς μαθαίνει γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία, εἶναι ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία ποὺ μᾶς κράτησε πνευματικὰ ζωντανοὺς ἐπὶ Τουρκοκρατίας, εἶναι τὰ γράμμτα ποὺ ἔμαθε ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος χειριζόταν ἄριστα καὶ τὴν Ὁμηρικὴ καὶ τὴν ἀττικὴ καὶ τὴ νεοελληνικὴ μορφὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἡ Παιδεία, τὴν ὁποία πρεσβεύει ἡ Ρωμηοσύνη, ἀπαντᾶ πρωτίστως στὸ ἐρώτημα: Τί ἄνθρωπο θέλουμε νὰ πλάσουμε; Πῶς θὰ μορφώσουμε, δηλαδὴ θὰ δια-μορφώσουμε χαρακτῆρες, πῶς θὰ μεταδώσουμε ἦθος καὶ ὄχι μόνον ξερὲς γνώσεις. Ἡ Παιδεία εἶναι ἔννοια εὐρύτερη τῆς Ἐκπαιδεύσεως. Ἡ Ἐκπαίδευση ἀναφέρεται στὴν παροχὴ γνώσεων γιὰ νὰ βροῦν οἱ νέοι ἕνα ἐπάγγελμα. Ἡ Παιδεία δὲν θέλει ἀνθρώπους ρομπότ, γεμάτους πληροφορίες, ἀλλὰ ἀνθρώπους μὲ συνείδηση εὐθύνης πρὸς τὸν Θεό, τὴν Πατρίδα, τὴν Δημοκρατία, τὸν συνάνθρωπο. Ἡ Παιδεία τῆς Ρωμηοσύνης ἀποδέχεται καὶ τὴν τεχνολογία καὶ τοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολγιστὲς καὶ τὸ Διαδίκτυο καὶ τὶς ξένες γλῶσσες, ἀλλὰ τὰ ἀξιοποιεῖ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν προώθηση τῶν στόχων της γιὰ τὴν προβολὴ τοῦ ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ καὶ γιὰ τὴν κοινωνικοποίηση τῶν παιδιῶν μας. Ἡ Ρωμηοσύνη σήμερα δὲν διδάσκει στοὺς νέους νὰ εἶναι κλεισμένοι στὸ καβοῦκι τους. Τοὺς διδάσκει ἢ μᾶλλον προσπαθεῖ νὰ τοὺς διδάξει τὴν οὐσιαστικὴ κοινωνικότητα ποὺ δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ἀργόσχολη κοσμικότητα , ἀλλὰ μὲ τὴν αἴσθηση προσφορᾶς, συμμετοχῆς καὶ ἀνθρωπιᾶς.
Ἡ Παιδεία τῆς Ρωμηοσύνης πιστεύει στὴν ἀνάγκη τονώσεως τῶν Ἀνθρωπιστικῶν Σπουδῶν καὶ στὴν σωστὴ διδασκαλία τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Πατερικῆς Γραμματείας καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἀγωγῆς. Διαφωνεῖ μὲ τὴν γλωσσικὴ παρακμὴ τῶν νέων μας καὶ μὲ τὶς τάσεις ὑποβαθμίσεως τοῦ μαθήματος τῶν Ὀρθοδόξων Θρησκευτικῶν. Γιὰ τοὺς Ρωμηοὺς σήμερα ἰσχύει ἡ συμβουλὴ τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος ὁμιλῶν τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2005 στὴν Φλώρινα τόνισε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἀγωγὴ πρέπει νὰ ἀρχίζει ἀπὸ τὸ Νηπιαγωγεῖο. Παραλλήλως ἡ Παιδεία τῆς Ρωμηοσύνης δὲν ὑποτιμᾶ τὶς πρακτικὲς καὶ ἐμπορικὲς ἐπιστῆμες, διότι ἔχει κατὰ νοῦν ὅτι ἡ πρώτη Σχολὴ Δοικήσεως Ἐπιχειρήσεων στὴ Ρωμαίικη Ἀνατολὴ ἱδρύθηκε τὸ 1850 ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἦταν ἡ Ἐμπορικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης μὲ πρῶτο Σχολάρχη ἕνα μοναχό: Τὸν Βαρθολομαῖο Κουτλουμουσιανό. Ἡ Ρωμηοσύνη σέβεται τὴν προσφορὰ ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν ἐπαγγελμάτων, ἀλλὰ ἐνδιαφέρεται κυρίως γιὰ τὸν χαρακτῆρα καὶ τὴν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος θὰ ἀσκήσει τὴν κάθε τέχνη, τὸ κάθε ἐπάγγελμα.
4) Κοινωνία καὶ Κοινοτισμὸς
Ὁ Ρωμηὸς ἔχει ὡς θεμέλιο τῆς κοινωνικῆς του συνειδήσεως τὴν ἀλληλεγγύη καὶ τὴν φιλανθρωπία. Θυμᾶται τὴν προτροπὴ τῶν Αὐτοκρατόρων τῆς Βυζαντινῆς Ρωμανίας «ἔνδυσε πένητα γυμνόν, χόρτασε πεινασμένον, θλιμμένους παρηγόρησον, ἀρρώστους ἐπισκέπτου». Θυμᾶται ἐπίσης ὅτι ἡ Βυζαντινὴ Ρωμηοσύνη ἀνέδειξε ὡς ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας τὴν φιλανθρωπία καὶ καθιέρωσε ὡς ἀξίωμα τὸν Μέγαν Ὀρφανοτρόφον. Ἡ Ρωμηοσύνη μπροστὰ στὸ σύγχρονο γίγνεσθαι ἐμπνέεται ἀπὸ τὶς κοινότητες τῶν Ρωμηῶν ἐπὶ Τουρκοκρατίας, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦσαν τὴν προέκταση τῆς Ὀρθόδοξης ἐνορίας καὶ καλλιεργοῦσαν τὸ πνεῦμα συνεργασίας καὶ ἀλληλεγγύης. Ἐνώπιον τῆς σημερινοῦς διεθνοῦς καταστάσεως ἡ Ρωμηοσύνη ἀπορρίπτει τὸν καταναγκαστικὸ κολλεκτιβισμὸ καὶ τὴν βιαία κρατικοποίηση τῶν ἀγαθῶν ποὺ ὁδήγησε σὲ ἀνθρώπινες τραγωδίες καὶ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ἀλλὰ καὶ τὸν ἄκρατο ἀτομοκεντρισμό, τὴν ὑλοφροσύνη, τὸν καταναλωτισμὸ καὶ τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὴν κοινωνικὴ πρόνοια. Προτείνει τὸν Κοινοτισμὸ ὡς τὴν ἑλληνορθόδοξη λύση ἀντὶ τῶν διαφόρων κοινωνικῶν συστημάτων, τὰ ὁποῖα ἀγνοοῦν τὸν ἄνθρωπο, ἀποθεώνουν τὴν ὕλη καὶ διχάζουν τὶς κοινωνίες.
Ἔγραφε τὸ 1908 στὸ περιοδικὸ ΝΟΥΜΑΣ ὁ Ἴων Δραγούμης: «Ὅταν βρεθοῦν δέκα Ρωμηοὶ φτειάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρῶτα χρήματα γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἄμα τὴν χτίσουν φέρνουν παπᾶ.Ἔπειτα καὶ τὶς γυναῖκες τους. Ὕστερα μὲ τοὺς δίσκους τῆς Ἐκκλησίας συνάζουν χρήματα καὶ φτειάνουνε σχολειό. Τέλος φέρνουνε δάσκαλο γιὰ τὰ παιδιά τους καὶ νὰ την ἡ κοινότητα.... Ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι μία οἰκογένεια ἀπὸ ἑλληνικές κοινότητες.... Τὸ ἔθνος μας ὁλάκερο πάλι, μὲ κοινότητες πρέπει νὰ κυβερνηθεῖ καὶ μόνο μὲ κοινότητες θὰ προκόψῃ».
5) Παγκοσμιότητα ἢ ὑλιστικὴ Παγκοσμιοποίηση
Στὸ βιβλίο του «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» (ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, Ἀθήνα 2000) ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος ἐπισημαίνει: «Ἡ οἰκουμενικότητα εἶναι μέσα στὸ αἷμα τῶν ὀρθοδόξων, τὸ ὁποῖο ἀδιάκοπα καθαίρεται ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Λυτρωτοῦ τοῦ κόσμου. Στὴ θέση μιᾶς παγκοσμιοποιήσεως ποὺ μετατρέπει λαοὺς καὶ ἀνθρώπους σὲ πολτὸ χρήσιμο γιὰ τοὺς οἰκονομικοὺς σκοποὺς μιᾶς ἀνώνυμης ὀλιγαρχίας, τὸ ὀρθόδοξο βίωμα καὶ ὅραμα προτείνει καὶ καλεῖ σὲ προσπάθεια γιὰ κοινωνία ἀγάπης..... Ἡ θέση τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι στὸ περιθώριο τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ στὸ κέντρο τῶν κοινωνικῶν ζυμώσεων, στὴν πρωτοπορία τῆς προόδου». Καὶ ἐμεῖς συμπληρώνουμε ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη σήμερα ἀντιπροτείνει ἀπέναντι στὴν ἰσοπεδωτικὴ παγκοσμιοποίηση τὴν Παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν Οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος. Διαφωνεῖ μὲ τὴ νομοτελειακὴ ἀντίληψη ὁρισμένων ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση θὰ προχωρήσει πάσῃ θυσίᾳ μὲ τὴ σημερινὴ ὑλιστικὴ μορφή της. Ἐμεῖς οἱ Ρωμηοὶ γνωρίζουμε καλὰ ὅτι νομοτέλειες δὲν καθορίζονται ἀπὸ ἀνθρώπους ἢ ἀπὸ πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς ἰδεολογίες. Ὅσοι τὸ πίστευσαν αὐτὸ αἱματοκύλησαν τὴν Ἀνθρωπότητα. Τὶς νομοτέλειες τὶς καθορίζει μόνον ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης. Ὁ Θεὸς ποὺ καλεῖ κάθε Ὀρθόδοξο Ρωμηὸ νὰ συνυπάρχει μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἄλλους πολιτισμοὺς χωρὶς νὰ ἀπεμπολεῖ τὴν Ρωμηοσύνη του. Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη ἀντιπρόταση στὶς ἀρνητικὲς συνέπειες μιᾶς παγκοσμιοποιήσεως, ἡ ὁποία ἰσοπεδώνει τὶς ἐθνικὲς καὶ πολιτιστικὲς ταυτότητες καὶ προωθεῖ τὴν ἐπικράτηση τῶν ἰσχυρῶν καὶ τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμό. Τὸ χρέος μας ὡς Ρωμηῶν μᾶς καλεῖ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἰσοπέδωση ὄχι μὲ τάσεις ἀπομονωτισμοῦ, ἀλλὰ μὲ δημιουργικὸ πνεῦμα καὶ μὲ διάθεση νὰ διαδραματίσουμε ἕναν Οἰκουμενικὸ ρόλο: Νὰ διαδώσουμε σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα τὸν πολιτισμὸ καὶ τὶς ἀξίες τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης.