"Ἡ δυναμικὴ τῆς Ρωμηοσύνης στὸ μέλλον"

Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη»
1ο Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα «Ἡ Ρωμηοσύνη διαμέσου τῶν αἰώνων»
Ἀμφιθέατρο τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν
Σάββατο 30 & Κυριακὴ 31 Μαΐου 2009

Εἰσηγητής: κ. Ἰωάννης Δανδουλάκης
Πολιτικὸς Ἐπιστήμων, Διεθνολόγος, Ὑποψήφιος Διδάκτωρ


Θέμα: «Ἡ δυναμικὴ τῆς Ρωμηοσύνης στὸ μέλλον»


Μακαριώτατε Πατριάρχη Ἱεροσολύμων, Σεβασμιώτατοι, ἅγιοι πατέρες, κύριε Πέτρο Κυριακίδη, ἐντιμότατα μέλη τῆς ἐπιτροπῆς τῆς Μ.Κ.Ο "Ρωμηοσύνη", ἀξιότιμο κοινό, κυρίες καὶ κύριοι.


Εἶναι μεγάλη ἡ τιμὴ ποὺ μᾶς γίνεται σήμερα μὲ αὐτὴ τὴν πρόσκληση. Μάλιστα θὰ θέλαμε νὰ ἐκφράσουμε καὶ τὴν χαρά μας ποὺ βλέπουμε καὶ ἀρκετοὺς συνομιλήκους μας σήμερα ἀνάμεσα στὸ ἀκροατήριο! Ἐμεῖς ὅμως, ἐδῶ δὲν θὰ ἐπαναλάβουμε ὅσα ἤδη ἔχουν λεχθεῖ, δηλαδὴ ὅσον ἀφορᾶ τὸ τί εἶναι καὶ τί σημαίνει Ρωμηοσύνη, καὶ τί βάρος τελικὰ κουβαλᾶ αὐτὸς ὁ ὅρος. Αὐτὰ ἔχουν παρουσιασθεῖ καὶ ἐξηγηθεῖ ὁλοκληρωμένα ἀπὸ τοὺς προλαλήσαντες καὶ ἐχθὲς καὶ σήμερα, καὶ τὰ κρατᾶμε ὑπ' ὄψιν γιὰ τὰ παρακάτω.

Λοιπόν, ὅταν λάβαμε τὴν πρόσκληση ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνης» γιὰ μιὰ εἰσήγηση σὲ αὐτὸ τὸ συνέδριο μὲ θέμα τὸ αὔριο τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἀλήθεια ὅτι προβληματιστήκαμε πολὺ ἔντονα. Προβληματιστήκαμε συνειδητοποιώντας ὅτι ἡ ἐνατένιση τοῦ μέλλοντος ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ρωμηοσύνη καὶ ἡ ἐξέταση τῆς δυναμικῆς της ἀπαιτεῖ ἕνα βῆμα παραπέρα ἀπὸ τὴν ἐξέταση καὶ ἀνάλυση τῶν πεπραγμένων καὶ δεδομένων τοῦ παρελθόντος. Αὐτὸ τὸ ἔργο προϋποθέτει κατ' ἀρχὰς τὴν ἀνάληψη πρωτοβουλιῶν, τὴν δημιουργικὴ φαντασία μὲ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες παίρνει τὴν τύχη του στὰ χέρια του καὶ σχεδιάζει τὸ μέλλον του ὑπεύθυνα. Σὲ αὐτὸ τὸ δύσκολο ἔργο τὸ ὁποῖο μᾶς ἀνατέθηκε ταπεινὰ θὰ προσπαθήσουμε νὰ φανοῦμε ἀντάξιοι σήμερα. Ἔτσι λοιπὸν δημιουργήθηκαν τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα θελήσαμε νὰ μοιραστοῦμε ἐδῶ μαζί σας.

Τελικά, μπορεῖ αὐτὴ ἡ Ρωμηοσύνη ὅπως τὴν ὁρίσαμε ἐδῶ νὰ ἔχει μέλλον, θὰ χωράει αὔριο ἡ Ρωμηοσύνη μέσα σὲ μιὰ Ἑλλάδα χωρὶς ἠθικὲς ἀξίες, χωρὶς ἰδανικά, μιὰ Ἑλλάδα σὲ κοινωνικὴ μετὰ-σήψη, μὲ βαρείας μορφῆς κρίση ταυτότητας; Τί μέλλον ἔχει ἡ Ρωμηοσύνη, μέσα ἀπὸ μιὰ Ἑλληνικὴ κοινωνία καλοβολεμένη, ἀφιλοσόφητη, ἀνήθικη, ἀνιστόρητη, ἀθεολόγητη καὶ ἀνιδεολόγητη καθὼς καὶ ἀλιβάνιστη κατὰ τὸν Παπαδιαμάντη, γιατὶ ζήτημα εἶναι ἐὰν ἐκκλησιάζεται μιὰ φορὰ τὸ χρόνο; Μιὰ ἑλληνικὴ κοινωνία ποὺ ἐπίσης εἶναι ἀψυχολόγητη καὶ ἄμετρη, χωρὶς δηλαδὴ τὸ κατ' Ἀριστοτέλη μέτρον τὸ ὁποῖο χαρίζει τὴν ὀμορφιά, τὴν γαλήνη καὶ τὴν πραότητα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο; Γιατὶ αὐτὸ τὸ ἀπόλυτο μέτρο ὑπάρχει μόνο στὴν Ρωμηοσύνη καὶ τὴν ἑλληνορθοδοξία καὶ ὑπῆρχε καὶ στὴν Ρωμανία, τὴν Αὐτοκρατορία μας, ὅταν δηλαδὴ ἦταν στὶς καλές της ἐποχὲς ὄχι στὶς κακές... Λοιπόν, ἐν τέλει τί διαφορὰ πραγματικὰ θὰ καταφέρουν νὰ κάνουν αὐτοὶ οἱ λίγοι οἱ ὁποῖοι στηρίζουν καὶ συνεχίζουν νὰ ἀνεμίζουν τὸ λάβαρο τῆς Ρωμηοσύνης στὸ σήμερα καὶ στὸ αὔριο; Οἱ οἰωνοὶ ὅπως βλέπετε δὲν εἶναι καθόλου καλοί. Ὅμως ἐμεῖς ἀπαντᾶμε: εἵς οἰωνὸς ἄριστος, κάνετε τὰ λόγια πράξεις. Τὴν ἀπάντηση τὴν ὁποία δώσαμε σὲ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα θὰ μοιραστοῦμε μαζί σας ἐδῶ σήμερα.

Μὲ ὅλα ὅσα εἴπαμε μόλις προηγουμένως, φαίνεται ξεκάθαρα ὅτι ἡ θέση τῆς Ρωμηοσύνης στὸν σημερινὸ ἑλληνισμὸ εἶναι ἀρκετὰ ἀδύναμη ἢ μήπως ἔτσι φαίνεται; Ἀναφερόμενοι στὴν πασίγνωστη ρήση τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, ὀφείλουμε νὰ ποῦμε ὅτι ναὶ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ Ρωμηοσύνη "ἀδύναμη καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, εἶναι ὅμως δυνατὸς ὁ Θεὸς ὅπου μᾶς προστατεύει, κι ἂν εἴμαστε ὀλίγοι παρηγοριόμαστε μ' ἕναν τρόπο ὅτι ἡ τύχη μας ἔχει τοὺς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους, ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν καὶ ὡς τώρα, ὅλα τὰ θεριὰ πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε, τρῶνε ἀπὸ μας καὶ μένει καὶ μαγιά." Καὶ σήμερα αὐτὸ ποὺ ἔχουμε νὰ ποῦμε ἐδῶ εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ μαγιὰ εἴμαστε ἐμεῖς.

Ἡ πραγματικότητα ἀγαπητοὶ εἶναι ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη ὄχι μόνο ἔχει πολὺ μέλλον μπροστά της ἀλλὰ καὶ εἶναι ἡ μόνη βιώσιμη λύση γιὰ τὴν ἔξοδο τοῦ σημερινοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν παρακμή του.

Διότι ἡ Ρωμηοσύνη μπορεῖ ὡς μιὰ ἰδεολογία, ἕνα σύστημα κοινωνικὸ-πολιτικῶν καὶ ἠθικῶν ἀξιῶν νὰ ἀποτελέσει πράγματι τὴν μοναδικὴ ἐναλλακτικὴ λύση γιὰ τὰ σημερινὰ κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ ἀδιέξοδα τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ γενικότερα ὅπως τὰ σκιαγραφήσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο. Λόγω τῆς ἀνάγκης τοῦ χρόνου δὲν θὰ ἐπεκταθοῦμε πολὺ ἀλλὰ θὰ ξεκαθαρίσουμε μὲ λίγα λόγια ὅτι αὐτὴ μπορεῖ νὰ προσφέρει τὴν ἀπάντηση καὶ τὴν λύση σέ ὅλα τὰ προβλήματα τοῦ σύγχρονου ἑλληνισμοῦ, τόσο σὲ ἐπίπεδο ἐσωτερικὸ ὅσο καὶ σὲ ἐξωτερικὸ ὅσον ἀφορᾶ τὴν γενικότερη παρουσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ διεθνῶς. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἐπίπεδα εἶναι ἐξίσου σημαντικὰ καὶ ὅπως θὰ δοῦμε ἀλληλοσυμπληρούμενα ὥστε εἶναι πολὺ δύσκολο τὸ ἕνα νὰ συζητηθεῖ χωρὶς τὸ ἄλλο. Ἀπαιτοῦν θέληση, γενναία λήψη ἀποφάσεων καὶ πρωτοβουλιῶν.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ κάνουμε τὴν παρατήρηση ὅτι ἡ σύγχρονη ἑλληνικὴ κοινωνία πάσχει πρωτίστως ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ὀνείρου, φιλοδοξίας, ἑνὸς ὁράματος γιὰ τὸ μέλλον καὶ γενικότερα ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἰδεολογίας. Ἡ ὕπαρξη ἰδεολογίας εἶναι πρωταρχικὸ καὶ ἀπαραίτητο στοιχεῖο γιὰ μιὰ ὑγιὴ κοινωνία, καθώς εἶναι τὸ κίνητρο καὶ τὸ ἐφαλτήριο τῆς δημιουργίας ἑνὸς συστήματος βασικῶν κοινωνικῶν ἀξιῶν χωρὶς τὶς ὁποῖες μιὰ κοινωνία ἀποσυντίθεται, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ κύρια αἰτία τῆς δημιουργίας πολιτισμοῦ καὶ ἱστορίας. Ὀφείλουμε νὰ σημειώσουμε καὶ νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι ὁ σύγχρονος Ἑλληνισμὸς ἔχει πάψει νὰ κατέχει κάτι τέτοιο τουλάχιστον ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς μεταπολίτευσης καὶ μετά. Χρειαζόμαστε ὅμως μιὰ ἰδεολογία. Χωρὶς ἰδεολογία δὲν δημιουργοῦμε τίποτα. Καὶ ἐννοοῦμε νὰ κατέχει μιὰ ἰδεολογία δική του, προσωπική του, βγαλμένη ἀπὸ τὴν ψυχή του, μιὰ ἰδεολογία ὄχι ἐθνικιστικὴ ἀλλὰ ἐθνικὴ μὲ τὴν ἔννοια τῆς προέλευσης τῶν ἰδεῶν της. Οἱ Ἕλληνες ἀνέκαθεν στὴν ἱστορία μας δημιουργούσαμε τὴν δική μας ἐθνικὴ ἰδεολογία βασισμένη σὲ ἑλληνικὲς-ρωμέικες ἰδέες.


Δὲν εἶναι ἐφικτὸ ἐδῶ νὰ πᾶμε πολὺ πίσω στὴν ἱστορία μας, ἀλλὰ πιστεύουμε ὅτι ἀρκεῖ νὰ κάνουμε ἀκροθιγῶς μιὰ ἀνασκόπηση στὶς ἰδέες καὶ τὶς κοινωνικὲς ἐπιδιώξεις ποὺ ἔχουν κυριαρχήσει στὸν νεότερο καὶ σύγχρονο ἑλληνισμό. Ξεκινᾶμε οὐσιαστικὰ μὲ τὴν Μεγάλη Ἰδέα ποὺ γεννιέται στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰώνα ὡς μετεξέλιξη τῶν ἐπιδιώξεων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης. Ἦταν μιὰ ἰδεολογία αὐτόχθονη καὶ πέρα γιὰ πέρα ἑλληνικὴ βασιζόμενη στὴν συνειδητοποίηση τοῦ ποῦ βρισκόμαστε καὶ ποῦ θέλουμε νὰ πᾶμε ὡς ἔθνος, καὶ ἡ ὁποία παρήγαγε πολιτισμὸ καὶ ἕνα ὑγιὲς σύστημα κοινωνικῶν ἀξιῶν. Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἰδεολογία χάθηκε ὅπως χάθηκε καὶ ἔκτοτε εἶναι ἀλήθεια ὅτι οὔτε λίγο οὔτε πολὺ παραπατᾶμε, ψαχνόμαστε καὶ χανόμαστε καὶ ἐμεῖς...


Ὑπῆρξε μιὰ μεγάλη περίοδος κατὰ τὸν 20ο αἰώνα, ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1920 ἕως τὴν δεκαετία τοῦ ‘70 ὁπότε ὁ ἑλληνισμὸς περνώντας μιὰ παρατεταμένη πολιτικὴ κρίση καὶ ἀναταραχὴ πασχίζει ὡς ἔθνος νὰ βρεῖ τὴν χαμένη ἰδεολογικὴ του ταυτότητα καὶ δυστυχῶς σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀντὶ νὰ πρωτοτυπεῖ δημιουργικὰ ἀντιγράφει ξένα πρότυπα, καὶ μάλιστα ἀλόγιστα καὶ τυφλὰ ἕως ἕνα μεγάλο βαθμό. Αὐτὴ ἡ ἀντιγραφὴ ἰδεολογικῶν μορφωμάτων καὶ συστημάτων ἀξιῶν, ξένων πρὸς τὴν ἑλληνικὴ-ρωμέικη παράδοση ἄρχισε μὲ τὸν κομμουνισμὸ ὁ ὁποῖος μᾶς εἰσήγαγε σὲ μιὰ σειρὰ ἐξευτελιστικῆς καὶ ἰταμῆς ἀντιγραφῆς ξένων προτύπων ποὺ συνεχίζεται φτάνοντας στὸ ἀποκορύφωμά της τὴν τελευταία τριακονταετία. Μετὰ τὸν κομμουνισμό, μὲ ἀποκορύφωμα τὸν Ἐμφύλιο τοῦ ‘45-'49, στὴν μεταπολεμικὴ καὶ ψυχροπολεμικὴ ἐποχὴ ἡ Ἑλλάδα ἀναγκάζεται νὰ διαλέξει ἀνάμεσα σὲ δυὸ ξένα στρατόπεδα καὶ τὴν ἐπιλογὴ τῆς Δύσης ἀκολούθησε ἡ σταδιακὴ γιγάντωση τῆς καταναλωτικῆς, ἀτομιστικῆς νοοτροπίας, τῆς ἄμετρης εὐμάρειας καὶ τῆς πλουτοκρατίας τὴν ὁποία ὅλη γνωρίζουμε πολὺ καλὰ σήμερα.


Ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα κυριαρχεῖ στὴν μὲν ἐξωτερική μας πολιτικὴ τὸ δόγμα ὅτι «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν», ἡ δὲ ἑλληνικὴ κοινωνία στὸ ἐσωτερικὸ κατακερματίζεται ψάχνοντας ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ κεῖ νὰ βρεῖ ποῦ τελικά... ἀνήκει. Κυριάρχησε καὶ κυριαρχεῖ ἀκόμα τὸ σκεπτικὸ ὅτι «πρέπει ἐπιτέλους κάποτε καὶ ἐμεῖς καὶ οἱ Ἕλληνες νὰ γίνουμε Εὐρωπαῖοι», λειτουργώντας ἔτσι καὶ σκεπτόμενοι μὲ μιὰ ξεκάθαρα ὑλιστικὴ νοοτροπία, ἡ ὁποία καταχώρησε πολὺ γρήγορα ὁτιδήποτε ἑλληνορθόδοξο καὶ παραδοσιακὸ ὡς ὀπισθοδρομικὴ γραφικότητα, ἐνῶ ἡ ἑλληνικὴ ἰδιοσυγκρασία ταυτίστηκε σὲ μεγάλο βαθμό, μὲ τὴν ὀπισθοδρόμηση(;) τὴν συντηρικότητα(;) τὴν ἀγραμματοσύνη(;) τὸ περιθώριο(;) δὲν ξέρω καὶ ἐγὼ τί; σέ ἀντίθεση μὲ τόν... πολιτισμὸ τῆς Δύσης... Χωρὶς πολλὰ λόγια φτάσαμε στὸ σημεῖο τὸ ἕνα μέρος τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων νὰ ἐπιδιώκει τὸν πλήρη ἀφελληνισμὸ καὶ τὴν ἀποχριστιανοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῆς Ἑλλάδας καὶ τὸ ἄλλο μέρος νὰ θέλει μὲν νὰ μείνει σταθερὸ στὴν ἑλληνορθόδοξη πίστη καὶ τὴν παράδοσή του, ἀλλὰ νὰ μὴν πιστεύει πραγματικὰ στὶς ἴδιες τὶς δυνατότητές του, ὅτι δηλαδὴ μπορεῖ πράγματι νὰ προσφέρει μιὰ βιώσιμη πρόταση καὶ λύση γιὰ τὸ μέλλον. Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ τελευταία μερίδα, πέφτει σὲ ὁλοένα καὶ μεγαλύτερη ἐσωστρέφεια, καλλιεργώντας μιὰ μισαλλοδοξία, φτάνοντας ὡς καὶ τὸν ἐθνικισμό. Οἱ μὲν πρῶτοι αὐτοκτονοῦν ἐθνικὰ ἀντιγράφοντας καὶ φορώντας ροῦχα ποὺ δὲν τοὺς κάνουν, οἱ δὲ δεύτεροι ἐγκλωβίζονται σὲ ἕνα ἄκαρπο ἀδιέξοδο.

Ὅμως ἂς μὴν τὰ ἰσοπεδώσουμε ὅλα, ὑπάρχει καὶ ἡ μερίδα ἡ ὁποία βλέπει τὴν κατάσταση τὴν κατανοεῖ καὶ σκέφτεται γιὰ τὸ πῶς θὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο, καὶ αὐτὴ ἡ μερίδα εἴμαστε ἐμεῖς ἐσεῖς καὶ ἐγὼ ἐδῶ σήμερα. Διότι μιὰ ἀναγέννηση ἠθική, πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ (καὶ κατ' ἐπέκτασιν καὶ πολιτική, ἐφόσον ἡ τελευταία βασίζεται πρωτίστως στὰ τρία παραπάνω) στὸ ἐσωτερικὸ τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας εἶναι ἐφικτή. Καὶ ὑπάρχουν οἱ βάσεις ἐδῶ. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες, παρόλες τὶς ἀντιξοότητες, ἔχει παρατηρηθεῖ μιὰ σημαντικότατη πρόοδος στὴν ὀρθόδοξη θεολογία, τὴν πνευματικὴ δημιουργία τῆς συγγραφῆς καὶ τῆς ἁγιογραφίας καθὼς καὶ μιὰ ἐπιστροφὴ στὴν βυζαντινὴ μουσικὴ παράδοση.

Ὑπάρχει συνέχεια, ἀναβίωση καὶ πρωτότυπη δημιουργία, θὰ μπορούσαμε κάλλιστα νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἀκμὴ τῆς σύγχρονης ὀρθοδοξίας στὴν θεολογία, τὴν ψαλτικὴ καὶ τὴν ἁγιογραφία. Ἐνῶ ταυτόχρονα ὑπάρχει καὶ μιὰ ἀξιοπρόσεκτη δυναμικὴ στὴν νέα γενιά, στὴν Ἑλληνικὴ νεολαία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐμβαθύνει στὰ ἐθνικὰ καὶ χριστιανικὰ πρότυπα καὶ ἰδεώδη τῆς Ρωμηοσύνης καὶ ποθεῖ τὴν ἀναβίωσή τους. Μιὰ νεολαία ἡ ὁποία ἐπίσης δὲν ἀκολουθεῖ ἁπλῶς πιστὰ καὶ τυφλὰ μιὰ παράδοση ἀλλὰ ὀρθῶς δοξεῖ καὶ ὀρθῶς πιστεύει, δηλαδὴ κατέχει σημαντικὴ θεολογικὴ κατάρτιση καὶ πνευματικὴ καλλιέργεια ἡ οποία προέρχεται ἀπὸ μιὰ προσωπικὴ προσπάθεια καὶ ἕναν ἀγώνα πίστεως γνήσιο ὁ ὁποῖος δὲν ἀκολουθεῖ ἁπλῶς μιὰ παράδοση ἀλλὰ τὴν ἐμπλουτίζει.

Καὶ νὰ λοιπὸν ἡ πρότασή μας. Ἐφαρμογὴ τῆς ἰδεολογίας τῆς Ρωμηοσὐνης, τῶν ὑγιῶν ἑλληνορθοδόξων προτύπων, τοῦ συστήματος ἀξιῶν καὶ ἰδεῶν τὸ ὁποῖο ἔχει τὸ ἀπόλυτο μέτρο, τὴν χρυσὴ τομὴ. Νὰ πάψουν πλέον οἱ Ἕλληνες νὰ αὐτοταπεινώνονται καὶ νὰ ἐξευτελίζουν τὸν ἑαυτό τους ἀπαρνούμενοι τὴν ψυχή τους ἡ ὁποία εἶναι κατὰ βάθος ρωμέικη. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἂς σταματήσουμε νὰ ἀναπαράγουμε ἄκαρπα, χωρὶς ἀποτέλεσμα τὸ δίπολο καπιταλισμὸς-μαρξισμός, δεξιὰ-ἀριστερά, καὶ ἂς τὸ ἀντικαταστήσουμε μὲ κάτι ποὺ νὰ μᾶς ταιριάζει ὡς Ἕλληνες. Ἄλλωστε τὸ δίπολο δεξιᾶς-ἀριστερᾶς πρόκειται περὶ ἔξω-ἑλληνικοῦ προτύπου τὸ ὁποῖο ὄχι μόνο δὲν μᾶς ταιριάζει, ἀλλὰ εἶναι ἕνα ψευδὲς κοινωνικὸ-πολιτικὸ δίπολο τὸ ὁποῖο δὲν ἀκολουθεῖ τὸν ἀριστοτελικὸ κανόνα τοῦ μέτρου, οὔτε τὸ πλατωνικὸ πρότυπο τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τοῦ κράτους δικαίου (βλέπετε αὐτὲς οἱ ἔννοιες κοινωνικῆς δικαιοσύνης προϋπάρχουν σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες-Ρωμηούς, ἀρκεῖ κανεὶς νὰ μελετήσει λίγο κάποια πράγματα γιὰ νὰ τὸ «ἀνακαλύψει», γιὰ παράδειγμα ἐδῶ ἀξίζει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ «Ἀλληλέγγυος» νόμος τοῦ Βασίλειου Β' Βουλγαροκτόνου, ἂν τὸ καλοσκεφτοῦμε θὰ ἦταν προκλητικὸς καὶ σκανδαλώδης γιὰ τὸ σημερινὸ οἰκονομικὸ κατεστημένο...).

Ἀκόμα παραπέρα ὅμως, ὀφείλουμε νὰ σημειώσουμε ἐδῶ καὶ νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἑλληνορθοδοξία καὶ δυτικὸς πολιτισμὸς δὲν εἶναι ἀπαραίτητα ἀντιστρόφως ἀντίθετα μεγέθη, ἀλλὰ μποροῦν νὰ συνυπάρξουν ἀλληλοσυμπληρούμενα. Νὰ καταλάβουμε ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀρνηθοῦμε καὶ νὰ καταργήσουμε τὰ χριστιανικά μας κοινωνικὰ ἰδεώδη γιὰ νὰ γίνουμε «Εὐρωπαῖοι» ἐπειδὴ αὐτὰ δῆθεν δὲν συνάδουν μὲ ὅτι ζητᾶ καὶ ἀπαιτεῖ ἡ Εὐρώπη. Δὲν εἶναι ἀπαρχαιωμένες καὶ ἀναχρονιστικὲς οἱ ἀξίες τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀντιθέτως, νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι μποροῦμε καὶ μᾶλλον θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε καὶ χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι καὶ Εὐρωπαῖοι πολίτες. Ἀντὶ νὰ ὀπισθοδρομοῦμε καὶ νὰ ἐγκλωβιζόμαστε στὴν ἐσωστρέφειά μας δειλιάζοντας ἀπέναντι στὴν Εὐρώπη ἡ ὁποία εἶναι δῆθεν ὁ... Ἀντίχριστος νὰ πάρουμε πρωτοβουλίες, νὰ πάρουμε τὰ ἡνία τῆς Εὐρώπης στὰ χέρια μας ὥστε νὰ μὴν γίνει ὁ Ἀντίχριστος, διαφορετικὰ ὁ φόβος μας θὰ γίνει μιὰ αὐτεκπληρούμενη προφητεία.

Διότι ἡ ἀλήθεια εἶναι ὄχι ὅτι «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν», ἀλλὰ ὅτι ἡ Δύση πάντοτε ἀνῆκε καὶ ἀνήκει εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ δὴ στὴν ἑλληνορθοδοξία. Ξέρετε στὸ περιοδικὸ Economist ποὺ κυκλοφορεῖ ἐβδομαδιαῖα καὶ πραγματεύται θέματα διεθνοὺς πολιτικῆς καὶ οἰκονομίας, ὑπάρχουν μόνιμες στῆλες, π.χ. μιὰ στήλη γιὰ τὴν Ἀμερική, τὴν Ἀσία, τὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ ἡ στήλη ποὺ ἀσχολεῖται μὲ θέματα τῆς Ε.Ε. τιτλοφορεῖται: Charlemagne, Καρλομάγνος. Λοιπὸν αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἀλλάξουμε, καὶ φυσικὰ δὲν ἀναφέρομαι στὴν στήλη τοῦ περιοδικοῦ, ἀλλὰ στὴν γενικώτερη αὐτὴ ἀντίληψη τῆς Δύσης. Δηλαδὴ συγγνώμη, τὸ σύγχρονο εὐρωπαϊκὸ ἰδεῶδες τῆς ἐλευθερίας, τῆς κοινωνικῆς ἰσότητας, τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης ποὺ στοχεύει νὰ εἶναι πρότυπο διεθνοῦς κοινωνίας καὶ θέλει νὰ ἔχει ἀγαστές, ἄριστες σχέσεις μὲ τὸν Ἀραβικὸ κόσμο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, αὐτὴ ἡ Εὐρώπη θὰ ἐμφορεῖται ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἰδεολογία τῆς μεσαιωνικῆς Φραγκο-Γερμανικῆς σταυροφορικῆς βαρβαρότητας; Οἱ σημερινοὶ Ἄραβες ὅμως ὅταν ἀκοῦν Καρλομάγνος τοὺς ἀνεβαίνει τὸ αἷμα στὸ κεφάλι, ἀλλὰ ὅταν ἀκοῦν Βυζάντιο, Ρωμανία, τότε μὲ θαυμασμὸ ἀναγνωρίζουν τὴν ἑλληνικὴ ἀνωτερότητα.

Ἡ Ἑλλάδα ἀνέθρεψε τὴν Δύση πολιτιστικὰ καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι παρόλη τὴν ἀγνωμοςύνη τῆς τελευταίας πρὸς τὴν μεγάλη ἱστορική της εὐεργέτιδα, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς αὐτήν. Εἰδικότερα σήμερα ἡ Δύση μᾶς χρειάζεται περισσότερο ἀπὸ ποτέ. Ἔχει περιέλθει καὶ ἐκείνη βλέπετε σὲ μιὰ περίοδο ἠθικῆς παρακμῆς καὶ ἔχει στερέψει ἀπὸ ἰδεολογικὰ πρότυπα καὶ ἡ ἴδια. Τὸ σύγχρονο ἰδεῶδες τῆς οἰκονομικῆς εὐμάρειας, τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τῆς ψευδο-δημοκρατίας τὸ ὁποῖο κυριαρχεῖ στὴν Δύση εἶναι μάλλον παρα-ιδεολογία καὶ παρα-πολιτισμός.


Θὰ ἀναφερθῶ ἐνδεικτικὰ μόνο γιὰ τὴν κοινωνικὴ κρίση ποὺ διέρχεται ὁ σύγχρονος κόσμος, στὴν δήλωση τοῦ Βρετανοῦ Σὲρ Μπέρναρντ Ἴνγκαμ ἀναφορικὰ μὲ τὴν σοκαριστικὴ εἴδηση ὅτι ἕνας δεκατριάχρονος Βρετανὸς εἶχε γίνει πατέρας, τελικὰ ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδείχθηκε ὅτι ὁ πατέρας ἦταν ἕνας δεκαπεντάχρονος παρόλα αὐτὰ ὁ πρώην ὑπουργὸς τῆς Μάργκαρετ Θάτσερ εἶχε δηλώσει ὅτι: «Εἶναι ἔνδειξη τοῦ ὅτι ἔχουμε χάσει τὸν δρόμο μας, ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀναγνωρίζουν τὴ διαφορὰ μεταξὺ καλοῦ καὶ κακοῦ. Τὸ σίγουρο εἶναι πώς, σὲ αὐτὴ τὴ βάση, ἡ κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ προχωρήσει. Αὐτὴ εἶναι ἔνδειξη γιὰ τὴ διαλυμένη Βρετανία.»

Μόνο ἡ Ρωμηοσύνη μὲ τὴν Ὀρθοδοξία μπορεῖ νὰ δώσει τὴν ἐναλλακτικὴ λύση στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Δύση ὅπου ταὶς τελευταῖες δυὸ δεκαετίες ἡ Ὀρθοδοξία κερδίζει σταθερὰ σημαντικὸ ἔδαφος. Ὑπάρχει λοιπὸν τεράστια δυναμικὴ γιὰ αὐτὸ καὶ εἶναι πολὺ πιὸ εὔκολο ἀπὸ ὅτι ἀκούγεται.

Ἐκτὸς αὐτοῦ ὅμως ὁ σύγχρονος ἑλληνισμὸς ξαναβρίσκοντας τὸ μέτρο στὴν ταυτότητα καὶ τὴν προσωπικότητά του ὀφείλει νὰ θυμηθεῖ ὅτι ἂν κατὰ ἕνα μεγάλο βαθμὸ ἀνήκει στὴν Δύση, ἐφόσον ὁ Δυτικὸς πολιτισμὸς εἶναι δικό του δημιούργημα, κατὰ ἕναν ἀκόμα μεγαλύτερο βαθμὸ ἀνήκει καὶ στὴν Ἀνατολή. Δὲν πρέπει σὲ κανέναν βαθμὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶμαστε μέλη τῆς Ε.Ε. καὶ ἄλλων δυτικῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν καὶ κατὰ κάποιο τρόπο ἐπισήμως ἕνα κομμάτι τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, νὰ μᾶς κάνει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ἱστορικά, πολιτισμικὰ ἀλλὰ καὶ πολιτικὰ ἀνήκουμε καὶ στὴν Ἀνατολή.


Στὴν Ἀνατολὴ εἶναι καὶ τὰ τέσσερα πρεσβυγενή μας πατριαρχεῖα στὰ ὁποῖα ἤδη ἀναφέρθηκε ὁ π. Γεώργιος Δράγας, στὴν Ἀνατολὴ ἔλαμψε ἡ ἀρχαία ἑλληνορθοδοξία, ἐκεῖ ἔγιναν καὶ οἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι γιὰ τὶς ὁποῖες καυχόμαστε, ὑπῆρξε δὲ τὸ κέντρο τοῦ ἑλληνισμοῦ γιὰ πάρα πολλοὺς αἰῶνες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν ἑλληνιστικῶν βασιλείων ἕως τὸν 19ο αἰώνα, σχεδὸν ἕως καὶ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Ἐὰν καταφέρουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ὅτι εἴμαστε οἱ Ἀνατολίτες οἱ ὁποῖοι δίδαξαν τὴν Δύση τότε μόνο θὰ ἔχουμε βγεῖ ἀπὸ τὸ τέλμα αὐτὸ ποὺ λέγεται κρίση ταυτότητας.

Καὶ ἐδῶ ἀγαπητοί μου θὰ εἰσέλθω στὸ δεύτερο μέρος αὐτῆς τῆς παρουσίασης στὸ ὁποῖο ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ θίξω λίγο τὰ θέματα τῆς ἑλληνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὴν σύγχρονη διεθνὴ κοινότητα ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ δὲν βασίζεται πλέον μόνο στὴν στρατιωτικὴ ἰσχύ, ἀλλὰ κατὰ ὁλοένα καὶ αὐξανόμενο πλέον βαθμὸ βασίζεται καὶ στὴν πολιτισμικὴ καὶ ἰδεολογικὴ ἰσχύ. Τὸ ζητούμενο ἐδῶ γιὰ τὴν Ρωμηοσύνη εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ὀρθὴ χρησιμοποίησή της στὸ μέλλον μπορεῖ νὰ προσδώσει αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν πολιτισμικὴ καὶ ἰδεολογικὴ ἰσχύ ποὺ λείπει σήμερα ἀπὸ τὴν ἐξωτερική μας πολιτική. Ἤδη ἀναφερθήκαμε στὴν μεγάλη δυναμικὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Δύση καὶ ἐδῶ λέμε ὅτι παρόμοια δυναμικὴ ὑπάρχει καὶ στὴν Μέση Ἀνατολὴ σήμερα. Ἄλλωστε γι' αὐτὸ βρισκόμαστε ἐδῶ, γιὰ νὰ διακηρύξουμε τὴν στήριξή μας στὴν Ὀρθοδοξία τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Ἀνατολῆς γενικότερα.

Ἡ χρησιμοποίηση δὲ τῆς Ρωμηοσύνης ὡς ἰδεολογικοῦ καὶ πολιτισμικοῦ ἐργαλείου σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση θὰ προσδώσει χειροπιαστὰ πρακτικὰ ὀφέλη στὴν ἐξωτερική μας πολιτική. Θὰ καταφέρουμε νὰ ἀναλάβουμε τὴν θέση τοῦ ἰδεολογικοῦ καὶ πολιτισμικοῦ ἡγεμόνος στὴν Βαλκανικὴ καὶ τὴν νότιο-εὐρωπαϊκὴ ζώνη γενικότερα, καθὼς καὶ στὴν Μέση Ἀνατολή. Διότι ὄχι ἁπλῶς πιστεύουμε, γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα μπορεῖ γιὰ ἀκόμα μία φορὰ ὅπως καὶ στὸ παρελθὸν νὰ κυριαρχήσει πολιτισμικὰ στὸν εὐρύτερο χῶρο της. Δὲν ἐννοοῦμε ἐδῶ ὅτι μποροῦμε νὰ παραμελήσουμε τὴν στρατιωτική μας ἰσχύ, ἀντιθέτως, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἕνα ἄλλο κεφάλαιο στὸ ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ ἐπεκταθοῦμε σήμερα. Ἐδῶ ὅμως λέμε ὅτι ὁποιαδήποτε στρατιωτικὴ ἰσχὺ καὶ ἂν κατέχουμε ἡ πολιτισμικὴ ἰσχύς εἶναι ἀπαραίτητη.

Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ ἡγηθεῖ πολιτισμικὰ καὶ ἰδεολογικὰ σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση. Σὲ Εὐρώπη καὶ Μέση Ἀνατολή. Αὐτὴ εἶναι ἡ θέση ποὺ μᾶς ἀξίζει. Δὲν εἶναι οὔτε ἰμπεριαλιστικὴ οὔτε ἀλυτρωτικὴ ἐπιδίωξη. Εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ πρακτικὴ τὴν ὁποία μᾶς ὑπαγορεύει ἡ ἱστορία τῶν προγόνων μας καὶ τὴν ὁποία ἔχουν ἀνάγκη τόσο ἡ Ἀνατολὴ ὅσο καὶ ἡ Δύση. Ἂς πάψουμε ἐπιτέλους τὴν αὐτομεμψιμοιρία μας ὅτι δὲν μᾶς βοηθᾶ ἡ Δύση καὶ νὰ μὴν τὰ περιμένουμε ὅλα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν μᾶς βοηθοῦν γιατὶ δὲν μποροῦν πλέον καὶ ὄχι μόνο αὐτὸ ἀλλὰ μᾶς ἔχουν ἐκεῖνοι ἀνάγκη, νὰ ξαναγίνουμε ἐμεῖς αὐτοὶ ποὺ ἤμασταν κάποτε. Ἀντὶ νὰ κάθεύδουμε καὶ νὰ ἀνησυχοῦμε ἐπειδὴ π.χ. ὁ Γάλλο-Γερμανικὸς ἄξονας τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης περνάει μιὰ περίοδο κρίσης καὶ ἁπλὰ νὰ περιμένουμε νὰ περάσει αὐτὴ ἡ κρίση, μποροῦμε κάλλιστα νὰ ἀναλάβουμε ἐμεῖς δράση. Δὲν εἶναι δικαιολογία τὸ ὅτι δὲν κατέχουμε οἰκονομικὴ ἰσχύ.


Ἡ Εὐρωπαϊκὴ ἑνοποίηση μπορεῖ νὰ βασίστηκε μὲν στὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη καὶ εὐρωστία, ἀλλὰ δευτερευόντως μόνο. Πρωτίστως βασίστηκε σὲ μιὰ ἰδεολογία καὶ ἕναν πολιτισμὸ γιὰ εἰρήνη, δημοκρατία καὶ ἐλευθερία. Μὰ αὐτὲς εἶναι οἱ ἀξίες τῆς Ρωμηοσύνης! Μποροῦν ὅμως αὐτὲς οἱ ἀξίες νὰ ὑπάρξουν χωρίς χριστιανικὸ περιεχόμενο. Τότε εἶναι ἁπλῶς ἕνα περίβλημα ἐντελῶς ἄδειο στὸ ἐσωτερικό, τὸ ὁποῖο περίβλημα ὅμως ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ πεταχθεῖ καὶ αὐτὸ στὴν ἄκρη. Ἡ Εὐρώπη καὶ ὁ δυτικὸς κόσμος μᾶς ἔχει ἀνάγκη. Ὁ Ἑλληνισμὸς λοιπὸν σήμερα μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ προτάξει τὴν ἰδεολογία τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τὴν ἄποψή της ὅσον ἀφορᾶ στὶς διεθνεῖς σχέσεις, μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἡγηθεῖ τῆς προσπάθειας τῆς ἠθικῆς ἀνάκαμψης τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ Δυτικοῦ κόσμου κατ' ἐπέκτασιν.

Οἱ βάσεις γι' αὐτὸ ὑπάρχουν ἤδη. Ὅσον ἀφορᾶ στὴν Δύση ἡ Ὀρθοδοξία κερδίζει ἔδαφος, ἐνῶ στὴν Ἀνατολή τὰ τέσσερα πρεσβυγενῆ μας πατριαρχεῖα στὰ ὁποῖα προαναφερθήκαμε τυγχάνουν πολὺ σημαντικῆς διπλωματικῆς ἰσχύος. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὰ ἑλληνικὰ πατριαρχεῖα μας, ἀποτελοῦν διπλωματικὴ μοναδικότητα παγκοσμίως καθὼς κανένα ἄλλο ἔθνος στὸν κόσμο δὲν ἔχει τέτοια παρουσία σὲ μιὰ ἄλλη χώρα ἢ χῶρες καὶ ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ ἀρχαιότερος θεσμὸς στὸν κόσμο, δεύτερος μόνο μετὰ τὸν αὐτοκράτορα τῆς Ἰαπωνίας. Στὸν Ἀραβικὸ δὲ καὶ γενικότερα ἰσλαμικὸ κόσμο, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ἀκόμα γνωστοὶ εὐρύτερα ὡς Ρούμ, Ρωμηοὶ δηλαδὴ καὶ ὅτι στὰ μάτια τους ἔχουμε μεγαλύτερη ὑπόληψη ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους Δυτικοὺς ἂν ὄχι ἀκόμα καὶ κάποιους μουσουλμάνους. Μιὰ πολιτισμικὴ συμμαχία μὲ τὸν ἀραβικὸ κόσμο, ἄλλωστε θὰ βοηθήσει καὶ στὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων μας ὅσον ἀφορᾶ στὴν τουρκικὴ ἀπειλή. Διότι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, οἱ Ρωμηοὶ ποὺ ἔχουμε τόσο καλὸ ὄνομα ἀνάμεσα στοὺς Ἄραβες, καὶ ὄχι οἱ Τοῦρκοι, θὰ ἔπρεπε νὰ μεσολαβοῦμε γιὰ τὴν ἐπίλυση προβλημάτων ὅπως τὸ Παλαιστινιακό, οἱ σχέσεις μὲ τὸν Καντάφι ἢ ἀκόμα καὶ μὲ τὸ Ἰράν. Ἀπαιτεῖται ὅμως, νὰ συνειδητοποιήσουν καὶ νὰ ἐνστερνιστοῦν ὅλα τὰ παραπάνω οἱ πολιτικοὶ ὑπεύθυνοι τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς.

Ὅμως θὰ κλείσω δυστυχῶς μὲ μιὰ ἀγωνιώδη καὶ δυσοίωνη πρόβλεψη. Πιὸ συγκεκριμένα: διαβλέπουμε πλέον σήμερα ὅτι μπορεῖ μέχρι τώρα ὁ Ἑλληνισμὸς νὰ παλεύει γιὰ τὴν διάσωση καὶ τὴν κατοχύρωση ἑνὸς μόνο κλεμμένου ἑλληνικοῦ ὀνόματος, αὐτοῦ τῆς Μακεδονίας. Φοβούμαστε ὅμως ὅτι, ἂν δὲν προσέξουμε, στὸ μέλλον θὰ παλεύουμε ἀκόμα καὶ γιὰ τὸ ὄνομα τῆς ἴδιας τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἄλλωστε σήμερα θὰ ἀκοῦτε πολλὰ γιὰ τὸν νέο-ὀθωμανισμό, ἀλλὰ σπάνια θὰ ἀκούσετε ὅτι ὅλοι οἱ Σουλτάνοι μετὰ τὸν Πορθητὴ εἶχαν κλέψει καὶ τὸν τίτλο τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα.


Γιατὶ τὰ λέμε αὐτὰ; Γιατὶ πολὺ ἁπλὰ ἡ σύγχρονη διεθνὴς ἐπιστήμη τῆς ἱστορίας εἶναι πολὺ ὕπουλη καὶ καθόλου ἔντιμη. Ἀπὸ τὴν μία λοιπὸν βλέπουμε πλέον ἕνα ἀνανεωμένο ἐνδιαφέρον καὶ μιὰ ἀναγνώριση τῶν Δυτικῶν γιὰ τὴν ἀξία καὶ τὴν λάμψη τῆς Αὐτοκρατορίας μας, ὅμως ἀπὸ τὴν ἄλλη ὑπάρχει μιὰ γενικότερη τάση νὰ ὑπερτονίζεται ἡ ἰδιόμορφη πολυεθνικότητα τοῦ Βυζαντίου παραβλέποντας ταυτόχρονα τὴν ἀδιαμφισβήτητη ἑλληνικὴ κυριαρχία καὶ πλειοψηφία μέσα σὲ αὐτό. Ἐνῶ ἐμεῖς, ὡς ἐπίσημο Ἑλληνικὸ κράτος κάνουμε πλέον τὸ πᾶν δυνατὸν ὥστε νὰ ἀποδείξουμε στοὺς διεθνεῖς ἑταίρους μας ὅτι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει διόλου ἡ ἔνδοξη ἱστορία μας, τὴν ὁποία διαγράφουμε ὥστε νὰ ἀποδείξουμε ὅτι δὲν διακατεχόμαστε ἀπὸ κάποιο "ἀλυτρωτικὸ σύνδρομο" ἀνακατάληψης τῶν χαμένων πατρίδων (φεῦ, μακρυὰ ἀπὸ ἐμᾶς τέτοιες γραφικότητες!).


Τὴν ἴδια λοιπὸν στιγμή, ὅπου ἐμεῖς θαμπωνόμαστε μὲν ἀπὸ τοὺς Χολιγουντιανοὺς Σπαρτιάτες ἀλλὰ διαφωνοῦμε μεταξύ μας γιὰ τὸ ἂν οἱ Βυζαντινοὶ εἶχαν βάρβαρα ἔθιμα καὶ ἦταν διεφθαρμένοι ἢ ὄχι, οἱ γείτονές μας τῶν Βαλκανίων ἔχουν ἀρχίσει δειλὰ-δειλὰ νὰ μιλοῦν γιὰ τὸ μερίδιό τους στὴν πολυεθνικὴ δῆθεν, Ρωμέικη κληρονομιά, καὶ τὸ ἴδιο δὲν εἶναι καθόλου ἀπίθανο νὰ πράξει καὶ ἡ Τουρκία στὸ πολὺ ἄμεσο μέλλον! Ἡ Τουρκία ἡ ὁποία σχεδιάζει ἀκόμα καὶ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ἀποδώσει ὅλα τὰ νόμιμα δικαιώματα στὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο. Ἀλλὰ πῶς θὰ τὸ κάνει αὐτὸ; Ὑπερήφανα ἀνεμίζοντάς του τὸν δικέφαλο καὶ ὀνομάζοντάς το "Ρωμέικο" Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ μὲ "Ρωμηὸ" δηλαδὴ Τοῦρκο χριστιανὸ ὀρθόδοξο πατριάρχη, καὶ ὄχι... "Γιουνάνη", κάνοντάς το δηλαδὴ πλέον Τουρκικό!... Αὐτὸ σίγουρα δὲν θὰ θέλαμε νὰ τὸ δοῦμε! Καὶ τὸ ἐπιχείρημα θὰ εἶναι ὅτι ἐμεῖς δὲν εἴμαστε πλέον Ρωμηοὶ (καὶ οὔτε κὰν θέλουμε νὰ λεγόμαστε ἔτσι!) ἀλλὰ Ἕλληνες, ἄσχετοι μὲ τὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, μὲ ἀμφίβολο καὶ τὸ κατὰ πόσο τυγχάνουμε ἄμεσης ἐθνικῆς καταγωγῆς ὄχι μόνο τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ τῶν ἴδιων τῶν βυζαντινῶν, ἀφοῦ ἄλλωστε καὶ τὸ κράτος μας ἐδαφικὰ δὲν ἔχει καμμία σχέση: οἱ Τοῦρκοι κατέχουν τὴν Κων/πολη καὶ τὴν Μ. Ἀσία. Καὶ φυσικὰ ἐννοεῖται ὅτι αὐτὴ ἡ ἄποψη, μόλις ἐκφραστεῖ, θὰ βρεῖ ἀκράδαντο "ἐπιστημονικὸ" ἔρεισμα στὴν Δύση, ὅπως ταόσα χρόνια βρίσκουν ἔρεισμα αὐτοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἦταν Σλάβος.

Ἡ δυναμικὴ τῆς Ρωμηοσύνης στὸ μέλλον εἶναι τεράστια. Ἡ Ρωμηοσύνη ποὺ ὡς ἰδέα ἁπλῶς ἐπιβιώνει ἕως σήμερα, χρειάζεται νὰ ἀναπτυχθεῖ περαιτέρω στὸ παρὸν καὶ κατ' ἐπέκτασιν στὸ μέλλον. Ἡ Μ.Κ.Ο. μας μπορεῖ νὰ παίξει αὐτὸν τὸν ρόλο τῆς προώθησης τῶν ἰδεωδῶν τῆς Ρωμηοσύνης ὅπως αὐτὰ ἔχουν ἀποκρυσταλλωθεῖ στοὺς αἰῶνες, ὥστε νὰ ἀποδείξουμε ὅτι ὄχι μόνο ἀπαρχαιωμένα δὲν εἶναι ἀλλὰ ἀποτελοῦν τὴν μόνη ἀπάντηση στὰ κοινωνικά, πνευματικὰ καὶ δὴ πολιτικὰ ἀδιέξοδα, ὄχι μόνο τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ κόσμου ὁλόκληρου. Δὲν εἶναι ἀνέφικτο ὄνειρο ἐτοῦτο. Δὲν εἶναι εὐχολόγιο αὐτὰ τὰ λόγια. Εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ σὲ πράξεις ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν, ἐφόσον ὅπως βλέπετε καὶ νέοι εἴμαστε καὶ μὲ ὄρεξη, μὲ ὅραμα καὶ στόχους. Στόχους ξεκάθαρους τοὺς ὁποίους ποθοῦμε, τοὺς ὁποίους ἐπιδιώκουμε καὶ τοὺς ὁποίους ἀσφαλῶς θὰ πετύχουμε.

Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται εἶναι θάρρος καὶ ταόλμη. Θαρσεῖν χρὴ καὶ ὁ τολμῶν νικᾶ καθὼς ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι. Ὅμως θὰ κλείσουμε ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ κλείσουμε ἐδῶ μὲ δυὸ φράσεις. Ἡ πρώτη φράση ἀπευθύνεται στοὺς σημερινοὺς ἐχθροὺς τῆς Ρωμηοσύνης. Ἀκοῦστε λοιπὸν κε Γκρουέφσκι, κε Νταβούτογλου καὶ ἄλλοι, καὶ κα Ρεπούση, κα Κουλούρη καὶ κος Καρράς... βεβαίως! Μὴν ξεχνιώμαστε! Σκληρὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν. Θέλετε νὰ μάθετε τί ἔπαθαν οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τῆς Ρωμηοσύνης ποὺ πρὶν ἀπὸ σᾶς ἐπὶ αἰῶνες πάλευαν νὰ τὴν καταστρέψουν; Οἱ μὲν Φραγκο-Γερμανοὶ τοῦ Καρλομάγνου, μὲ τὴν μεγαλομανία τους ἔφτασαν-ἔφτασαν νὰ βγάλουν ἕναν Κάιζερ στὸν Α' Παγκόσμιο καὶ ἕναν Χίτλερ στὸν Β' Παγκόσμιο! Καὶ σήμερα τὸ Γερμανικὸ ἔθνος κατατρέχεται ἀπὸ αὐτὸ τὸ τρομερὸ κόμπλεξ, τὴν ρετσινιὰ τοῦ ναζισμοῦ. Νὰ ποὺ ἔχει καταντήσει τὸ Γερμανικὸ ἔθνος σήμερα.

Ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Πάπας, ἔχει καταντήσει σήμερα νὰ μὴν τολμάει νὰ βγεῖ νὰ κάνει μιὰ δημόσια δήλωση γιατὶ ὁτιδήποτε κι ἂν πεῖ θὰ χλευαστεῖ καὶ θὰ κατακριθεῖ, ἀπὸ σύμπαντα τὰ δυτικὰ Μ.Μ.Ε. Ἡ ἴδια σύμπασα ἡ Δύση πλέον χλευάζει τὸν Πάπα.

Εὐχαριστῶ!




ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Powered by active³ CMS - 28/03/2024 4:07:04 μμ