Ἐναρκτήριος λόγος 1ου Διεθνοῦς Συνεδρίου

Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη»
1ο Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα «Ἡ Ρωμηοσύνη διαμέσου τῶν αἰώνων»
Ἀμφιθέατρο τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν
Σάββατο 30 & Κυριακὴ 31 Μαΐου 2009


ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ Γ' ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΗΣ Μ.Κ.Ο. «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ».

                                                                             Ἐν Ἀθήναις, Σάββατον 30 Μαΐου 2009

 

«Ὅ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν,
ἵνα καὶ ἡμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ' ἡμῶν (Α' Ἰωάν. 1-4)»

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος
Κύριε Ἱερώνυμε,

Ἐντιμότατε κ. Κυριακίδη,

«Τὴν ἀνάδειξιν τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἑλληνοφώνων μετὰ τῶν ἀραβοφώνων Ρωμαιορθοδόξων Χριστιανῶν ἀφ' ἑνὸς καὶ τῶν λοιπῶν ὁμοδόξων Χριστιανῶν ἀφ' ἑτέρου, ἔθεσεν ὡς σκοπὸν αὐτοῦ τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διὰ τῆς ἱδρύσεως τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνης».

Ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὡς γνωστὸν εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μὲ τὴν ἱστορίαν τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλὴμ καὶ συνεπῶς μὲ τὴν ἱερὰν ἱστορίαν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων. Τὰ δὲ Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τὰ ἀναντίρρητα μαρτύρια καὶ τὰ ψηλαφητὰ τεκμήρια τῆς ἱερᾶς ταύτης ἱστορίας, δηλονότι τῆς ἱστορίας τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Κοινωνὸς καὶ μέτοχος τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς καὶ φυσικῆς αὐτῆς κληρονομίας κατέστη ὑπὸ τῆς θείας προνοίας ἡ παλαιγενὴς Ἁγιοταφιτικὴ Ἀδελφότης, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀναδειχθεῖσα οὕτω ὁ φυσικὸς καὶ πνευματικὸς φύλαξ καὶ λειτουργὸς αὐτῆς.

Συγκληρονόμος καὶ ἄμεσος διάδοχος τοῦ Βασιλικοῦ καὶ αὐτοκρατορικοῦ γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων ἀναδεικνύεται τὸ εὐσεβὲς ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Τοῦ ἔθνους δὲ τούτου οἱ ὑπὲρ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀγῶνες αὐταπαρνήσεως, πολλῷ δὲ μᾶλλον τὸ θυσιαστικὸν αὐτῶν αἷμα ἐπισφραγίζουν τὰ ἐπὶ τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων θεσμοθετηθέντα προνόμια καὶ δικαιώματα. Ταῦτα βεβαίως δὲν ἀποτελοῦν αὐτοσκοπόν, ὡς ἐσφαλμένως ὑπό τινων ἑρμηνεύεται, ἀλλὰ μᾶλλον μαρτυρίαν ζῶσαν τοῦ Εὐαγγελικοῦ καὶ Οἰκουμενικοῦ κηρύγματος τῆς Ἀποστολικῆς τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας.

«Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», παραγγέλλει ὁ Κύριος εἰς τοὺς μαθητὰς Αὐτοῦ ἀπὸ Ἱερουσαλήμ.

Ἡ Χριστιανικὴ παρουσία εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολὴν καὶ συγκεκριμένως εἰς τὴν Ἁγίαν Γῆν μέχρι σήμερον ἔρχεται εἰς ἐπίρρωσιν τοῦ γεγονότος ὅτι τοῦτο ὀφείλεται εἰς τὰ πνευματικὰ καὶ λατρευτικὰ κέντρα τῆς χριστιανικῆς πίστεως γενικώτερον καὶ τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδόξου ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως τῆς Ρωμηοσύνης, εἰδικώτερον.

Μὲ ἄλλα λόγια, τὰ Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν ἐγγύησιν τοῦ Χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, ἀλλὰ καὶ διατήρησιν τῆς ἰδιαζούσης ἐθνικοθρησκευτικῆς ταυτότητος αὐτοῦ. Τοῦτο ἀναγνωρίζεται ὑπὸ πάντων, τόσον τῶν Χριστιανῶν, ὅσον καὶ τῶν μὴ Χριστιανῶν. Οἱ Χριστιανοί, π.χ. διερωτῶνται: «Ἡμεῖς ποῦ ἀνήκομεν; Ποία εἶναι ἡ ἐθνική μας καταγωγή»; κ.τ.λ. Εἰς αὐτὸ βέβαια συνέβαλε καὶ συμβάλλει ἀπειλητικῶς ἡ ἔξαρσις τῆς θρησκευτικῆς ταυτότητος εἰς βάρος τῆς ἐθνικῆς τοιαύτης.

Ἡ συμβολὴ λοιπὸν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καὶ τῶν ἐξ αὐτῶν ἀπορρεόντων δικαιωμάτων καὶ προνομίων τῆς Ρωμηοσύνης, δὲν περιορίζεται μόνον εἰς τὴν σωτηριολογικὴν καὶ ἐσχατολογικὴν αὐτῶν σημασίαν, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ εἰς τὴν ἐν ἐξελίξει τελοῦσαν τἀνῦν διαμόρφωσιν τοῦ διαθρησκειακοῦ καὶ κοινωνικοπολιτικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἱερουσαλήμ, μὲ σημεῖον ἀναφορᾶς πάντοτε τὴν Παλαιὰν αὐτῆς Πόλιν καὶ φυσικὰ τὸ Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Σημειωθήτω ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων μετὰ τῶν ἄλλων συμπρεσβυγενῶν αὐτοῦ Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς προβάλλουν ὡς αἱ ἀκοίμητοι κανδῆλαι τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, τοῦ φωτὸς τοῦ σῴζοντος θείου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ φωτὸς τοῦ Χριστοῦ ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς τυγχάνει ἡ κατ' ἀνατολὰς Ὀρθόδοξος Ρωμηοσύνη, καὶ μάλιστα ἐν μέσῳ ἀλλοθρήσκου καὶ ἑτεροδόξου περιβάλλοντος. Ἐπὶ πλέον δὲ ἡ Ρωμηοσύνη ἀποδεικνύεται ὡς ἡ μόνη συνεκτικὴ καὶ ἑνοποιὸς δύναμις τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν ἐθνικοθρησκευτικῶν αὐτῶν ὀντοτήτων.

Ἡ ἰδιάζουσα θέσις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τοῦ τελοῦντος ὑπὸ τὰς πολιτειακὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας, δηλονότι, τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας καὶ τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας (ὡς καὶ τοῦ Πριγκιπάτου τοῦ Quatar) καθιστᾷ τὴν ab antiquο ἀναγνωρισθεῖσαν θεσμικὴν αὐτοῦ θρησκευτικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἐγκαθίδρυσιν ἐξόχως σημαντικήν, τόσον διὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅσον καὶ διὰ τὴν συνύπαρξιν τῶν ὁμόρων λαῶν ἐν τῇ περιοχῇ τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ.

Ἐξ ἄλλου ὁ συνδυασμὸς τῆς διττῆς ἰδιότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ὡς Ποιμενάρχου καὶ ἐν ταὐτῷ Ἡγουμένου τῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος τῶν Ἁγιοταφιτῶν, ἀποκαλύπτει τὸ ἀσκητικὸν φρόνημα, ὑπὸ τοῦ ὁποίου ἐμφορεῖται τὸ πνευματικὸν μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης.

Ἀποτελεῖ χρέος, λοιπόν, ἱερὸν πάντων ἡμῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ποιμένων καὶ ποιμαινομένων, «ἡ κίνησις τοῦ δικαιωτάτου θυμοῦ ἀλλὰ καὶ ἡ συλλογὴ τῆς ποιμαντικῆς ἐπιστήμης», κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν θεοφόρων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων, διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ὑγιοῦς Ρωμαιορθοδόξου ταυτότητος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ καὶ ἀλλαχοῦ διαβιούντων. Τὸ ἱερὸν δὲ τοῦτο χρέος κρίνεται, κατὰ τὴν ταπεινὴν τῆς Μετριότητος Ἡμῶν γνώμην, ἄμεσον καὶ ἐπιτακτικόν».




ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Powered by active³ CMS - 29/03/2024 12:59:16 μμ